Alicja Solska-Jaroszewicz

Alicja Solska-Jaroszewicz
Alicja Duchińska
Inka
Ilustracja
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

6 października 1925
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1 września 1992
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

 Związek Walki Młodych,
 Armia Ludowa

Jednostki

Warszawski Sztab AL

Stanowiska

kierownictwa kolportażu gazet ZWM,
łączniczka Sztabu warszawskiej AL,
przewodniczka po kanałach

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

dziennikarka

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Partyzancki Warszawski Krzyż Powstańczy Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
Alicja Solska-Jaroszewicz
Data urodzenia

6 października 1925

Data śmierci

1 września 1992

Małżonka premiera Rzeczypospolitej Polskiej Ludowej
Okres

od 23 grudnia 1970
do 18 lutego 1980

Małżonek

Piotr Jaroszewicz

Poprzednik

Krystyna Tempska-Cyrankiewicz

Następca

Lidia Babiuch

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Grób Piotra Jaroszewicza i Alicji Solskiej-Jaroszewicz na komunalnym cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Alicja Solska-Jaroszewicz z domu Duchińska (ur. 6 października 1925 w Warszawie[1], zm. 1 września 1992 tamże) – polska dziennikarka, żona premiera Piotra Jaroszewicza, uczestniczka powstania warszawskiego, podpułkownik.

Dzieciństwo

Była córką Antoniego Duchińskiego i Marii z domu Pomianowskiej[1].

Okupacja

Porucznik Alicja Duchińska podczas II wojny światowej walczyła, pod pseudonimem „Inka”, w szeregach Związku Walki Młodych i Armii Ludowej. W okresie powstania warszawskiego w stopniu podporucznika była łączniczką i kanałami przedostała się ze Starówki do Śródmieścia, a następnie na Górny Czerniaków. Służyła w Sztabie Głównym Armii Ludowej. W nocy z 13 na 14 września 1944 przepłynęła, wraz z Ewą Prauss-Płoską z Armii Krajowej, przez Wisłę na Saską Kępę, by poinformować dowództwo Armii Czerwonej i sztab 1 Armii Wojska Polskiego o sytuacji w walczącej Warszawie[1][2][3].

Dziennikarstwo

Była dziennikarką Walki Młodych, następnie Głosu Ludu (organu KC PPR). Od 1948 – roku powstania tej gazety – do 1979 była dziennikarką Trybuny Ludu[4]. Specjalizowała się w tematyce gospodarczej, zwłaszcza w handlu zagranicznym. Swoje małżeństwo z Piotrem Jaroszewiczem wykorzystywała do tego, aby docierać do interesujących danych, które dla innych były niedostępne[5].

Rodzina

Jej pierwszym mężem był żołnierz szefostwa transportu wojskowego, Paweł Solski, z którym miała dwójkę dzieci. W latach pięćdziesiątych XX w. została żoną ówczesnego wicepremiera Piotra Jaroszewicza, który od 23 grudnia 1970 do 18 lutego 1980 był premierem Polski. Z małżeństwa z Jaroszewiczem miała syna Jana[5].

Zabójstwo

 Osobny artykuł: Zabójstwo małżeństwa Jaroszewiczów.

Alicja Solska-Jaroszewicz i jej mąż zostali zamordowani w ich domu w warszawskim Aninie przy ulicy Zorzy 19 w nocy z 31 sierpnia na 1 września 1992. Pochowano ich 10 września tego roku w grobie rodzinnym Jaroszewiczów na Powązkach (kwatera A2-7-12/13/14)[6]. W imieniu współtowarzyszy walki w szeregach Armii Ludowej zmarłą pożegnał generał dywizji (w stanie spoczynku) Edwin Rozłubirski.

Odznaczenia

i inne

Przypisy

  1. ↑ a b c Powstańcze Biogramy – Alicja Duchińska. 1944.pl. [dostęp 2012-12-01].
  2. ↑ Anna Marcinkiewicz-Kaczmarczyk, Żeńskie oddziały sabotażowo-dywersyjne w strukturach armii podziemnej w latach 1940–1944 na podstawie relacji i wspomnień ich członkiń. [W:] Pamięć i Sprawiedliwość, 2 (26), 2015, IPN, Warszawa, ISSN 1427-7476, s. 134.
  3. ↑ Andrzej Golimont, Piotr i Alicja Jaroszewicze zamordowani. Rabunek, zemsta czy polityka..., Trybuna z 3 września 1992, s. 1, 3.
  4. ↑ a b Nekrolog od redakcji, Trybuna z 8 września 1992, s. 2.
  5. ↑ a b Zygmunt Broniarek, Wspomnienie o pani Jaroszewiczowej, Trybuna z 4 września 1992, s. 2.
  6. ↑ Marian B. Michalik (red.): Kronika 1992. Warszawa: Wydawnictwo Kronika, 1993, s. 98, 100.
  7. ↑ Odznaczenia państwowe dla dziennikarzy, „Echo Dnia”, 3 czerwca 1976, s. 2 [dostęp 2021-07-22].
  8. ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 13, 15 sierpnia 1967, s. 1–2.
  9. ↑ IX Zjazd SDP zakończył obrady /w/ "Żołnierz Wolności", nr 296, 14 grudnia 1974, s. 2.
  10. ↑ Lista odznaczonych, "Trybuna Ludu", nr 293, 17 grudnia 1988, s. 3.