Po wojnie, latach 1946–1950 zaocznie studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom w 1950 w pracowni prof. Franciszka Strynkiewicza[3]. Pracował jako pedagog od 1946 w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych, następnie w latach 1947–1952 w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu, gdzie był kolejno asystentem, adiunktem i kierownikiem Pracowni Rzeźby Architektonicznej. W 1953 zamieszkał w Sopocie i rozpoczął pracę w gdańskiej uczelni, w której wykładał do 1983. Prowadził Pracownię Rzeźby na Wydziale Rzeźby, w latach 1954–1960 był prorektorem. W latach 1966–1969 pełnił funkcję dziekana Wydziału Rzeźby. Od 1961 do 1981 kierował Katedrą Rzeźby i Rysunku. Był członkiem Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego przy Ministerstwie Kultury i Sztuki oraz członkiem Komisji Nagród Ministra Kultury i Sztuki[3].
Był konsultantem rzeźby przy odbudowie Starego Miasta w Gdańsku w latach 1954–1960. Zrealizował Pomnik Powstańców Wielkopolskich 1918–1919 w Poznaniu.
Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia za rzeźbę Apel sztokholmski (1949)
Wyróżnienie Podkomitetu Literatury i Sztuki Nagrody Państwowej za twórczość rzeźbiarską ze szczególnym uwzględnieniem rzeźb: Granica pokoju i Kopernik (1955)[9]
Nagroda im. Francesco Nullo na XXX Biennale w Wenecji (1960)
Nagroda Ministra Kultury i Sztuki II stopnia (1970)
Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1978)
Nagroda Rektora PWSSP (1981)
Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1983)
