Aleksander Mazur (ur. 20 maja 1941 w Tenetnikach) – polski muzyk jazzowy i multiinstrumentalista: saksofonista, klarnecista, pianista, organista, akordeonista, a także kompozytor, aranżer, dyrygent i pedagog muzyczny^[1]. Gra jednocześnie na organach jedną ręką, i na saksofonie tenorowym, ze specjalnym systemem klap, drugą ręką^[1][2].

Szkołę podstawową ukończył w wieku 12 lat we wsi Radziechów, tj. dwa lata przed terminem^[1][3]. Debiutował występami na wiejskich potańcówkach, gdzie jako leworęczny samouk grał na akordeonie dla praworęcznych^[1][3]. Po przesłuchaniu został przyjęty do szkoły muzycznej w Legnicy^[1][3]. Uczył się tam także w Liceum Ogólnokształcącym^[1][3]. Ze względu na to, że w szkole muzycznej nie było klasy akordeonu, wybrał klarnet^[1][3]. Przyjęto go do szkoły muzycznej mieszczącej się przy Podwalu, gdzie uczył się pod okiem Stanisława Lecha^[1][3]. Po ukończeniu średniej szkoły muzycznej, dostał się na studia w katedrze wybitnego klarnecisty prof. Józefa Madei, który wówczas był jedynym profesorem na uczelni^[1][3].

18 grudnia 1958 roku otrzymał legitymację Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki^[1][3]. Nieco później, w jednostce wojskowej w Legnicy, poznał znawcę i pasjonata jazzu Witolda Miszczaka, który w 1960 brał dział w audycji radiowej Spotkanie Willisa Conovera w Polsce i grał z Kwintetem Janusza Zabieglińskiego^[1][3]. Instrumentalista poznawał muzykę jazzową, w wolnych chwilach grywając z Miszczakiem^[1][3]. W 1964 roku rozpoczął studia w klasie klarnetu, w PWSM we Wrocławiu, jednocześnie współtworząc tamtejsze środowisko jazzowe^[3]. Jeździł na koncerty, zaś po pewnym czasie zaczął zakładać zespoły dixielandowe^[1][3]. Po występach na festiwalu Jazz nad Odrą z kwartetem w 1967, i sekstetem w 1968, gdzie zespół otrzymał III nagrodę, zaś jego lider– II nagrodę, za kompozycję^[1].

Pod koniec studiów, napisał oratorium jazzowe pt. Ziarnem tej ziemi, na 150 wykonawców, do tekstu Ryszarda Wojtyłły^[1][3]. Oratorium zostało wykonane w roku 1969, w studiu Polskiego Radia Wrocław^[1][3]. Po zakończeniu nauki muzyk przeniósł się do Warszawy^[1][3]. W latach 1969–1970 grywał na klarnecie i saksofonie w zespole Studenckiego Teatru Satyryków (STS)^[1]. Po pewnym czasie zdecydował się na wyjazd za granicę, gdzie przez dwa lata grał w kabaretach w krajach Beneluksu i kupił organy Hammonda, oraz opanował niezwykle rzadką i trudną umiejętność, równoczesnego grania na organach jedną ręką, i na saksofonie tenorowym, drugą ręką^[1][3]. Zauważył go impresario z Florydy, Tom Cooney dostrzegł jego talent i zaproponował mu dołączenie do renomowanej orkiestry estradowej z którą potem podróżował po Stanach Zjednoczonych^[1][3].

Po powrocie do kraju utworzył własny kwartet jazzowy, razem z Józefem Gąsiorem (trąbka), Zbigniew Ziętara (gitara basowa) i Andrzejem Krupińskim (perkusja)^[1]. W 1975 roku ukazał się album pt. Bacharach, nagrany przez Kwartet Aleksandra Mazura, wspólnie z jazzową grupą wokalną Novi Singers i z gościnnym udziałem Józefa Gawrycha (instrumenty perkusyjne)^[1]. Zaś w grudniu tego samego roku, zespół wystąpił w programie telewizyjnym pt. Polska rewia na lodzie (z udziałem łyżwiarki figurowej Grażyny Osmańskiej-Kostrzewińskiej), wykonując kompozycję Burta Bacharacha pt. Alfie^[4]. Po kilku latach, skład zespołu zaczął się zmieniać i w jednym z nich, liderowi towarzyszyli: Zbigniew Czwojda (trąbka), Jacek Krzaklewski (gitara), Mieczysław Jurecki (gitara basowa) i Ireneusz Nowacki (perkusja)^[2][5]. Muzycy akompaniowali Irenie Santor i Marii Koterbskiej, a poza tym wykonywali rożne rodzaje muzyki, m.in. jazzową wersję Brzydkiego kaczątka z orkiestrą symfoniczną Filharmonii Białostockiej^[2]. Jednakże po półrocznej działalności, ten skład zespołu Aleksandra Mazura, przestał istnieć^[2].

W latach 80. instrumentalista podjął działalność muzyczną w roli kierownika zespołów, mniej związanych z jazzem^[1][3]. Współpracował także z gwiazdami polskiej piosenki, a byli to m.in.: Bolesław Gromnicki, Violetta Villas, Kalina Jędrusik, Krzysztof Krawczyk, czy Andrzej Rosiewicz, oraz grał w Orkiestrze Rozrywkowej PRiTV w Poznaniu^[1][3]. W 1985 roku jego utwór pt. Jesum omnes agnoscite w wykonaniu Akademickiego Chóru Politechniki Wrocławskiej, ukazał się na kompilacji, zatytułowanej Polish Sacred Choral Music, Russian Orthodox Music, Negro Spirituals^[1][3]. W latach 1982–1985 był kierownikiem muzycznym grupy Vox^[1][3]. Pracował także w roli kompozytora i aranżera z czeskim Big Bandem Gustava Broma^[1][3]. Efektem jego współpracy z grupą Vox oraz z big bandem G. Broma jest album pt. Sing Sing Sing, wydany nakładem wytwórni Opus Records w 1988 roku^[1][3].

W roku 1993, rozpoczął działalność pedagogiczną, w Akademii Muzycznej we Wrocławiu^[1][3]. Z jego inicjatywy powstał wówczas Wydział Jazzu (w okresie późniejszym przemianowany na Zakład Muzyki Jazzowej) przy Wydziale II Instrumentalnym, gdzie był kierownikiem i wykładowcą^[1][3]. Niemal równocześnie, z inicjatywy Zbigniewa Lewandowskiego powstał uczelniany big-band^[1][3].

Do czerwca 2015 roku, Mazur był jego kierownikiem muzycznym i dyrygentem orkiestry^[1][3]. W roku 1996, utworzył on żeński kwartet wokalny pod nazwą The Sound Office^[1][3]. Zespół ten otrzymał w 2001 roku Grand Prix Jazz Melomani w kategorii Nadzieja Polskiego Jazzu i z towarzyszeniem big bandu pod dyr. A. Mazura, nagrał dwie płyty, a są to: Moolight Serenade (1999) i Live (2003)^[1][3].

Jego uczniami byli: Katarzyna Stankowska, Sławomir Dudar, Grzegorz Grocholski, Tomasz Pruchnicki, Jakub Olejnik, Krzysztof Urbański, Przemysław Jarosz, i wielu innych^[1][3]. Muzyk napisał na dyplom Piotra Dziubka autorski utwór pt. At the Last Moment^[1][3]. Jego studenci są laureatami czołówki jazzowych konkursów^[1]. Obecnie przebywa na emeryturze, choć nadal pozostaje aktywny na polskiej scenie jazzowej^[1].

• Aleksander Mazur w Katalogu Polskich Płyt Gramofonowych
• Aleksander Mazur w bazie Rate Your Music (ang.)