Albrecht I (ur. ok. 1175, zm. 26 czerwca lub 8 listopada 1261) – książę Saksonii od 1212, arcymarszałek i elektor Rzeszy z dynastii askańskiej.
Życiorys
Był synem księcia saskiego Bernarda III oraz Judyty (Jutty), córki księcia polskiego Mieszka III Starego[1]. Objął tron saski po śmierci ojca w 1212. Długo spierał się z królem duńskim Waldemara II Zwycięskiego o tereny nad dolną Łabą – rozstrzygnięcie tego konfliktu przyniosła dopiero porażka Waldemara w bitwie pod Bornhöved w 1227, w której Albrecht brał udział wraz z innymi książętami Rzeszy (wówczas uzyskał Lauenburg i Ratzeburg).
Popierał cesarza Ottona IV brunszwickiego, a po jego śmierci w 1218 przyłączył się do stronnictwa Hohenstaufów. W 1220 uzyskał oficjalne potwierdzenie godności elektorskiej dla siebie i swoich następców. Z czasem starał się coraz bardziej utrzymywać neutralność w konfliktach wewnątrzniemieckich, m.in. nie angażował się w spór między Hohenstaufami a swoim szwagrem, Henrykiem Raspe.
Był trzykrotnie żonaty:
Doczekał się licznych dzieci, wśród nich byli m.in. synowie Jan i Albrecht, którzy po jego śmierci podzielili Saksonię między siebie i dali początek dwóm liniom saskim dynastii askańskiej, oraz córki Jutta, żona króla duńskiego Eryka IV i Helena[2], żona księcia wrocławskiego Henryka III Białego.
Przypisy
Bibliografia
- Herbert Mundhenke: Albrecht I. (Albert). W: Neue Deutsche Biographie. T. 1. Berlin: Duncker & Humblot, 1953, s. 173. [dostęp 2013-03-30]. (niem.).
- Otto von Heinemann: Albert I.. W: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 1. Leipzig: Verlag von Dunckler & Humblot, 1875, s. 204. [dostęp 2013-03-30]. (niem.).
Linki zewnętrzne
Książęta Saksonii | |
---|
Elektorzy Saksonii | Askańczycy |
|
---|
Wettynowie |
| Linia ernestyńska |
|
---|
Linia albertyńska |
|
---|
|
---|
|
---|
Królowie Saksonii | |
---|