Albert Smijers, właśc. Albertus Antonius Smijers[1][2] (ur. 19 lipca 1888 w Raamsdonksveer(inne języki), zm. 15 maja 1957 w Huis ter Heide(inne języki)[1][2]) – holenderski muzykolog, ksiądz katolicki.
Życiorys
Ukończył studia teologiczne i filozoficzne w seminarium duchownym w Haaren[1], w 1912 roku przyjął święcenia kapłańskie[1][2]. W latach 1912–1915 i 1918–1929 był nauczycielem muzyki w seminarium Beekvliet w Sint-Michielsgestel[1][2]. Studiował też w konserwatorium w Amsterdamie u Antona Averkampa(inne języki)[1][2], a w latach 1915–1918 na wydziale muzyki kościelnej w Konserwatorium Wiedeńskim[1]. W 1917 roku uzyskał na Uniwersytecie Wiedeńskim tytuł doktora na podstawie napisanej pod kierunkiem Guido Adlera dysertacji Karl Luython als Motettenkomponist (wyd. Amsterdam 1923)[1][2]. Od 1917 do 1920 roku kierował wydziałem muzyki kościelnej w konserwatorium w Tilburgu[1]. W latach 1929–1934 był wykładowcą konserwatorium w Amsterdamie[1][2]. Od 1930 roku był do końca życia wykładowcą Uniwersytetu Utrechckiego, gdzie kierował również zorganizowaną z jego inicjatywy pierwszą w Holandii katedrą muzykologii[1][2]. Od 1950 roku był członkiem Królewskiej Holenderskiej Akademii Sztuk i Nauk[1].
W latach 1934–1957 był przewodniczącym Vereeniging voor Nederlandsche Muziekgeschiedenis, zaś od 1927 do 1955 roku redagował czasopismo muzykologiczne „Tijdschrift der Vereeniging voor Nederlandsche Muziekgeschiedenis”[1]. W latach 1952–1955 pełnił funkcję przewodniczącego Międzynarodowego Towarzystwa Muzykologicznego(inne języki)[1].
Jest uznawany za twórcę holenderskiej muzykologii, zwłaszcza w uznaniu dla jego zasług w organizowaniu pracy pedagogicznej oraz badawczej na tym polu[1]. W swojej pracy zajmował się muzyką dawną ze szczególnym uwzględnieniem twórczości szkoły niderlandzkiej, którą przedstawiał w licznych opracowaniach analitycznych i interpretacyjnych[1]. W ramach swoich zainteresowań akademickich prowadził również badania źródłowe, na podstawie których opracował naukowe edycje dzieł zebranych kompozytorów niderlandzkich, m.in.: Josquina des Prés, Jacoba Obrechta, Johannesa Ockeghema i Jana Pieterszoona Sweelincka[1].
Przypisy
Linki zewnętrzne
