Istniejąca od roku 1739 Szwedzka Akademia Nauk, decydująca o wyborze laureatów Nagród Nobla, ma 440 członków krajowych i 175 zagranicznych[3]. W przypadku śmierci akademika skład Akademii jest uzupełniany w drodze głosowania. W roku 2013 (15 maja) nowymi członkami zostali Olof Ramström z RMIT University, Mikael Akke z Lunds universitet i Sir John Meurig Thomas z University of Cambridge[4].
Académie française[5], założona w roku 1635, wybiera 40 członków zwyczajnych (w roku 1910 – po śmierci fizyka, Désiré Gerneza – kandydatką była Maria Skłodowska-Curie, jednak nie uzyskała niezbędnej liczby głosów)[6]. Członkami Francuskiej Akademii Nauk (Académie des sciences, utworzonej w roku 1966) było w maju 2013 roku 247 osób (ponadto Akademia miała 135 członków zagranicznych i 99 członków korespondentów)[7].
W krajach byłego bloku wschodniego tytuł „akademik” bywa kojarzony z członkostwem w Akademii Nauk ZSRR, obecnej Rosyjskiej Akademii Nauk (aktualizowana lista członków zwyczajnych jest publikowana na internetowej stronie Akademii[8]). W innych krajach byłego bloku obowiązują różne zasady wyboru członków narodowych Akademii Nauk.
↑Członkowie Akademii. [w:] Strona internetowa Szwedzkiej Akademii Nauk [on-line]. www.kva.se. [dostęp 2015-11-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-07)]. (szw.).
↑Tre nya ledamöter invalda i akademien. [w:] Strona internetowa Szwedzkiej Akademii Nauk [on-line]. www.kva.se/, 2013-05-28. [dostęp 2018-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-14)]. (szw.).
↑Академици. [w:] Strona internetowa Bułgarskiej Akademii Nauk [on-line]. www.bas.bg. [dostęp 2018-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-20)]. (bułg.).