Aeromancja (z greckiego aero, „powietrze” i manteia, „wróżba”) – przepowiadanie przyszłości na podstawie pogody, najczęściej z błyskawic, grzmotów, kształtu chmur oraz kierunku i siły wiatru. Jest to jedna z najstarszych metod wróżenia, stosowana była już w starożytności przez babilońskich kapłanów.

Jest wiele typów wróżenia, które mogą być przypisane określeniu „aeromancja”:

• Austromancja – wróżenie poprzez obserwację wiatru;
  • Anemoskopia – wróżenie przez interpretację kierunku i siły wiatru;
  • Nephomancja – wróżenie przez interpretację układu chmur;
• Ceraunoskopia – wróżenie poprzez interpretację grzmotów i błyskawic;
• Chaomancja – wróżenie z powietrznych wizji;
  • Kometomancja – wróżenie z wyglądu ogona komety;
  • Meteoromancja – wróżenie z meteorów.

W starożytności ludzie postrzegali aeromancję jako zajęcie dla medium, przez które bogowie okazywali zarazem radość i gniew wobec tego, który ich czcił, więc nie jest zaskoczeniem, że aeromancja jest jedną z najstarszych metod wróżenia. Hindusi, Etruskowie i Babilończycy jako pierwsi znaleźli specjalne znaki na niebie, co spotkało się z dużym zainteresowaniem. Z czasem zaczęli praktykować chaomancję i ceraunoskopię. Ta fascynacja omenami na niebie odzwierciedla uwielbienie bogów przez tych ludzi.

Dwójka bóstw kojarzona z ceraunoskopią to:

• Tinia, etruski bóg błyskawic
• Adad, babiloński bóg burzy, wiatru, deszczu i piorunów.