Zgromadzenie zostało założone w styczniu 2001 r. Nałożenia habitów na pierwsze trzy siostry zakonne dokonał arcybiskup Florencji kard. Ennio Antonelli w czerwcu 2004 r. Siódmego października 2008 roku, w formie publicznego stowarzyszenia wiernych w drodze do uzyskania statusu stowarzyszenia życia apostolskiego, Adoratorki zostały erygowane na prawie papieskim dekretem podpisanym przez przewodniczącego Papieskiej Komisji Ecclesia Dei, kard. Darío Castrillóna Hoyosa[4][5][6][7].
Charakterystyka
Adoratorki Królewskiego Serca są wspólnotą kontemplacyjno-czynną nieklauzurową, żyjącą w duchowości salezjańskiej. Oprócz św. Franciszka Salezego za swoich patronów adoratorki uznają św. Benedykta i św. Tomasza z Akwinu, natomiast główną patronką wspólnoty jest Najświętsza Maryja Panna Niepokalanie Poczęta. Szczególne miejsce w życiu sióstr ma adoracja Najświętszego Sakramentu oraz msza św. i oficjum brewiarzowe, które sprawowane są w klasycznym rycie rzymskim. Siostry adoratorki korzystają z posługi księży Instytutu Chrystusa Króla i obok nich prowadzą swój apostolat (np. ucząc w szkołach), modlitwa za kapłanów stanowi jeden z podstawowych elementów ich powołania. Niezależnie od etapu formacji uczestniczą w zajęciach pogłębiających wiedzę, m.in. z zakresu teologii. Do prac ręcznych których się podejmują należy szycie szat liturgicznych[3].
Dom generalny znajduje się w Gricigliano (gm. Pontassieve). Nowicjat sióstr od 2019 r. prowadzony jest w podominikańskim klasztorze w Neapolu (dom św. Tomasza z Akwinu).
Na czele Sióstr Adoratorek Królewskiego Serca Jezusa Chrystusa Najwyższego Kapłana stoi Matka Przełożona, jest nią aktualnie Matka Magdalena Maria od Świętego Józefa Opiekuna Królewskiego Serca[8].
Niemiecki dom Maria Engelport
W roku 2017 wspólnota liczyła 42 siostry, w 2023 było ich siedemdziesiąt jeden[1][9].
Siostry adoratorki są obecne we Włoszech, w Szwajcarii, Niemczech, od roku 2017 w Anglii[a], od 2019 w USA, od 2020 w Irlandii, od 2022 we Francji[10][11][12].
↑DawidD.PietrasDawidD., Nadzwyczajna forma rytu rzymskiego: status prawny liturgii i wspólnot, Dębogóra: Wydawnictwo Dębogóra, 2021, s. 377, ISBN 978-83-64964-87-9 [dostęp 2023-08-17].
.JPG)