Adolf Niewiarowski (ur. 1862, zm. lipiec 1918, Niekłań) – polski artysta-rzeźbiarz.

Nauki rzeźby pobierał w wieku siedemnastu lat w pracowni Andrzeja Pruszyńskiego. Ze swoim mistrzem współpracował do 1896 roku. W 1880 roku, jeszcze jako uczeń Szkoły Rysunkowej w Warszawie otrzymywał stypendium Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w wysokości 50 rubli. W 1892 roku, w ramach konkursu na dekorację rzeźbiarską frontonu kościoła Wszystkich Świętych w Warszawie, wykonał dwie rzeźby - Św. Anny i Św. Teresy. Trzykrotnie jego prace były wystawiane w Zachęcie: w 1899 – Portret pana G., w 1903 – Święta Teresa, w 1917 – Milicjant i rabuś, Portret Józefa hr. Broel-Platera, Portret A.S.. W 1917 wyjechał do majątku Józefa Broel-Platera, gdzie wykonał m.in. projekt pomnika Bartosza Głowackiego^[1].

Tworzył rzeźby architektoniczne dla kościołów, gmachów publicznych w Warszawie i na terenie zaboru rosyjskiego. Wykonał kilkanaście rzeźb nagrobkowych min. na cmentarzu Powązkowskim^[2]: nagrobki rodzinne Ambrożewiczów (z 1910 z figurką Smutku)^[3] i Hamerlińskich (z 1909 roku)^[4] oraz Woydułłów (niezachowany). Innymi jego pracami były medaliony z brązu Józefa Gąsiorowskiego (z 1902) i Wilhelma Gąsiorowskiego^[5] (z 1913) oraz pastora Augusta Diehla^[6] na cmentarzu Ewangelicko-Refermowanym^[1].

• Jolanta Maurin-Białostocka: Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających: malarze, rzeźbiarze, grafícy. T. VI. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 1998. ISBN 83-85938-47-7.