Adolf Andrzej Langrod[1] (ur. 15 stycznia 1876 w Krakowie, zm. 14 października 1968 w Paryżu) – polski inżynier kolejnictwa pochodzenia żydowskiego.
Życiorys
Urodził się w Krakowie, w żydowskiej rodzinie Maurycego Majera Langroda (1838–1917) i Anny Róży Reiss (ur. 1844)[2][3]. Był stryjem Jerzego Stefana Langroda[4][5]. Ukończył szkołę średnią w Krakowie[1]. W 1905 roku uzyskał na Politechnice Wiedeńskiej stopień doktora nauk technicznych. Zainicjował budowę polskich parowozów, był również ich konstruktorem. Jest autorem prac z zakresu budowy sieci trakcyjnych np.: Mechanika ruchu pociągów i Podstawy trakcji i konstrukcji parowozów wyd. 1948 oraz Teoria i projektowanie parowozów wyd. 1954. Był organizatorem Oddziału Kolejowego na Wydziale Komunikacji Wydziałów Politechnicznych Akademii Górniczej. W 1954 roku przeszedł wraz z katedrą i Wydziałem Mechanicznym na Politechnikę Krakowską. Był profesorem zwyczajnym Wydziału Mechanicznego Politechniki, gdzie pełnił funkcje prodziekana oraz kierownika Katedry Budowy Pojazdów Szynowych. Był członkiem honorowym Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich.
Był mężem Julii Bronisławy z Gurewiczów, ojcem Wandy Olgi (ur. 1913)[3]. Jego bratem był adwokat i notariusz, Rudolf Langrod[6].
Zmarł 14 października 1968 roku w Paryżu, gdzie został pochowany.
Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia