Pod koniec lat 60 XX w. w ZSRR dostrzeżono potrzebę posiadania lekkiej armaty uniwersalnej średniego kalibru o stosunkowo dużej mocy ogniowej, która mogłaby stanowić uzbrojenie małych okrętów, w tym kutrów rakietowych i umożliwić im walkę artyleryjską z celami nawodnymi. W tym czasie, zachodnie lekkie okręty zaczęto uzbrajać w szybkostrzelną armatę 76 mm OTO Melara, dającą im relatywnie dużą siłę ognia. Wcześniej używana na okrętach radzieckich podwójnie sprzężona armata 57 mm AK-725 sprawiała problemy w eksploatacji i miała zbyt mały kaliber[1].
30 września 1969 roku marynarka ZSRR zatwierdziła wymagania na nową armatę automatyczną kalibru 76,2 mm[2]. Główną częścią systemu stała się jednolufowa wieża artyleryjska z nowo opracowaną armatą, ponadto obejmował on system kierowania ogniem ze stacją radiolokacyjną MR-123. W 1971 opracowano projekt armaty oznaczonej fabrycznie A-221, w biurze konstrukcyjnym CNII Buriewiestnik w Gorkim, głównym konstruktorem był G. Ryndyk[2]. Nowo opracowane działo zostało przetestowane na poligonie pod Leningradem w 1977. W 1979 roku wieża była poddana próbom morskim w rejonie Bałtyjska na kutrze rakietowym R-5 projektu 1241.1[2]. 22 czerwca 1979, zarządzeniem Ministra Obrony ZSRR, system został przyjęty na uzbrojenie pod oznaczeniem AK-176, po czym rozpoczęto produkcję wież w Gorkowskim Maszynostroitielnym Zawodzie w Gorkim[2].
Pod koniec lat 80 XX w. wprowadzono zmodernizowane armaty AK-176M, z nowym systemem kierowania ogniem MR-123-02, z kanałem telewizyjnym celownika i dalmierzem laserowym, co zwiększa odporność na zakłócenia. Wyeliminowano też usterki w układzie podawania amunicji. Armata AK-176M znajduje się w dalszym ciągu w produkcji.
System AK-176 umożliwia zwalczanie celów morskich i brzegowych, a także, dzięki dużej szybkostrzelności, powietrznych, w tym pocisków przeciwokrętowych. Stał się podstawowym systemem artyleryjskim średniego kalibru na radzieckich małych okrętach, z eksportowymi jednostkami trafił też za granicę. Eksportowany był także sam system, do państw pozostających pod wpływem techniki radzieckiej i w tej postaci trafił m.in. do Polski (AK-176M) i Indii. Jest on odpowiednikiem zachodnich systemów typu OTO Melara 76 mm.
AK-176M na jednym z polskich okrętów w akcji
Zastosowanie
System AK-176 używany jest lub był na okrętach konstrukcji radzieckiej lub rosyjskiej poniższych typów (lista może nie być pełna; w nawiasach nazwy w kodzie NATO):
Część artyleryjska składa się z armaty automatycznej kalibru 76,2 mm. Automatyka działa na zasadzie krótkiego odrzutu lufy. Lufa gwintowana, monoblokowa, wyposażona w przedmuchiwacz. Zamek pionowy, klinowy. Naboje donoszone automatycznie, z dwóch stron, z magazynu pod wieżą. Lufa ma system chłodzenia wodą zaburtową podczas strzelania. Maksymalna długość serii to 70 strzałów, po czym konieczne jest chłodzenie przez 20–30 minut. Żywotność lufy wynosi 2000 strzałów[1].
Ogień wieży jest kierowany za pomocą radaru artyleryjskiego MR-123/176 Wympieł (ozn. NATO Bass Tilt)[1]. Ogniem można kierować automatycznie, półautomatycznie za pomocą celownika optycznego Kołonka-221 umieszczonego poza wieżą na pokładzie okrętu lub ręcznie, za pomocą celownika WD-221 w wieży[1].
Wysokość wieży od pokładu wynosi 2,6 m, masa armaty z wieżą i platformą podwieżową: 11,2 t (bez amunicji) lub 13,1 t (z amunicją). Szybkość naprowadzania: w pionie 13°/s, w poziomie 14°/s. Wieża wykonana jest dla zmniejszenia masy ze stopu aluminiowo-magnezowego Amg61, grubość ścianek – 4 mm.
Naboje zunifikowane są z nabojami armaty AK-726. Używane są pociski z zapalnikiem uderzeniowym WG-67 przeciw celom nawodnym lub z radarowym zapalnikiem zbliżeniowym AR-51Ł przeciw celom powietrznym. Zapas amunicji wynosi w magazynie podwieżowym 152 naboje, można przechowywać dalszą amunicję poza magazynem[1].
Dane taktyczno-techniczne
kaliber: 76,2 mm
długość lufy: 59 kalibrów (L/59) (inne dane L/54[1])
Jarosław Ciślak: Polska Marynarka Wojenna 1995: okręty, samoloty i śmigłowce, uzbrojenie, organizacja. Wyd. I. Warszawa: Lampart & Bellona, 1995, seria: Ilustrowana Encyklopedia Techniki Wojskowej, 6. ISBN 83-86776-08-0.
Radosław Wolf. Armata automatyczna AK-176. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 4/2007. XII (64), kwiecień 2007. Warszawa.
_05.jpg)
.jpg)