8 kobiet[3][4] (fr. 8 Femmes) – francuski film kryminalny z elementami musicalu, który powstał na podstawie sztuki Roberta Thomasa pod tym samym tytułem. Na ekranach kin zadebiutował w 2002.
Fabuła
Akcja filmu toczy się zimą tuż przed świętami Bożego Narodzenia w latach 50. w dużej, wiejskiej posiadłości[5][6]. Pan domu, bogaty przemysłowiec Marcel, zostaje znaleziony w sypialni ze sztyletem wbitym w klatkę piersiową[7]. O zabójstwo podejrzane są powiązane z nim kobiety, które przebywają w domu: żona Gaby, siostra Pierrette, teściowa Mamy, szwagierka Augustine, córki: Suzon i Catherine oraz dwie służące: Louise i Chanel[7]. Każda ma motyw, by zabić, ale i alibi[5]. Wszystkie wzajemnie się oskarżają, nie ufając sobie nawzajem[7]. Próba wskazania mordercy prowadzi do ujawnienia sekretów i prawdziwej natury każdej z kobiet[5]. Wychodzi na jaw, że Gaby nigdy nie kochała męża, Augustine podkochiwała się w szwagrze, Mamy odmówiła zięciowi wsparcia finansowego, Louise miała romans z panem domu, Suzon jest w ciąży, a Pierrette była skonfliktowana z bratem i miała ukryty romans z Chanel[8].
Na koniec wychodzi na jaw, że Marcel upozorował własną śmierć, w czym pomogła mu Catherine. Poznawszy prawdziwe oblicza bliskich sobie kobiet, pan domu popełnia samobójstwo.
Każda z kobiet śpiewa w filmie jedną ze znanych francuskich piosenek we własnej aranżacji[5].
Obsada
Spis sporządzono na podstawie materiału źródłowego[1].
Produkcja
Reżyserem i głównym scenarzystą 8 kobiet został François Ozon, któremu w tworzeniu scenariusza pomagała Marina de Van[1]. Główną inspiracją do nakręcenia filmu była sztuka teatralna Roberta Thomasa z 1961 o tym samym tytule[9]. Twórcy inspirowali się także amerykańskimi melodramatami i musicalami z lat 50. oraz twórczością reżyserów, takich jak Rainer Werner Fassbinder, Luis Buñuel, George Cukor i François Truffaut[9].
Zdjęcia do filmu rozpoczęto w marcu 2001, zrealizowała je Jeanne Lapoirie[1]. Za montaż odpowiadał Laurence Bawedin[1]. Kierownikiem produkcji przy 8 kobietach był Arnaud de Moléron, film wyprodukowali Olivier Delbosc i Marc Missonnier[1]. Muzykę do filmu skomponował Krishna Levy, za scenografię odpowiadał – Arnaud de Moleron, a za kostiumy – Pascaline Chavanne[1].
Ścieżka dźwiękowa
- „Papa t’es plus dans le coup” – Catherine
- „Message personnel” – Augustine
- „A quoi sert de vivre libre” – Pierrette
- „Mon amour, mon ami” – Suzon
- „Pour ne pas vivre seul” – Chanel
- „Pile ou Face” – Louise
- „Toi jamais” – Gaby
- „Il n’y a pas d’amour heureux” – Mamy
Odbiór
Film do października 2002 obejrzało ponad 2 mln widzów w Europie, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie[6].
Nagrody
- 2002 – Nagroda specjalna jury na 52. MFF w Berlinie dla François Ozon
- 2002 – Srebrny Niedźwiedź za wybitne osiągnięcie artystyczne na MFF w Berlinie dla zespołu aktorskiego (Emmanuelle Béart, Isabelle Huppert, Virginie Ledoyen, Catherine Deneuve, Danielle Darrieux, Fanny Ardant, Ludivine Sagnier i Firmine Richard)
- 2002 – Srebrny Niedźwiedź na MFF w Berlinie dla najbardziej obiecującej aktorki dla Ludivine Sagnier
- 2002 – Europejska Nagroda Filmowa dla najlepszej aktorki – zbiorowo dla: Emmanuelle Béart, Isabelle Huppert, Virginie Ledoyen, Catherine Deneuve, Danielle Darrieux, Fanny Ardant, Ludivine Sagnier i Firmine Richard
W 2002 film został wyselekcjonowany jako francuski kandydat do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego, ale ostatecznie nie uzyskał nominacji.
Bibliografia
Przypisy
| 1990–99 |
|
|---|
| 2000–09 |
|
|---|
| 2010–19 |
|
|---|
| 2020–29 |
|
|---|
