Podobnie jak wszystkie cztery wojenne edycje festiwalu (1939–1942), również ta edycja została po wojnie uznana za niebyłą, gdyż pokazy odbywały się z dala od weneckiego Lido, a w filmach sztukę zdecydowanie zdominowała propaganda[1]. W związku z tym pierwszy powojenny festiwal uznano oficjalnie w numeracji za 7. w kolejności.