2A3 Kondiensator 2P

2A3 Kondiensator 2P w moskiewskim Muzeum Sił Zbrojnych
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Fabryka Kirowa
Typ pojazdu	haubica samobieżna
Trakcja	gasienicowa
Załoga	7
Historia
Prototypy	1956
Wycofanie	1960
Egzemplarze	4
Dane techniczne
Silnik	W12-6B 750 KM
Długość	20 m
Szerokość	3.08 m
Wysokość	5.75 m
Masa	64 t
Nacisk jedn.	0,7 kg/cm2
Osiągi
Prędkość	30 km/h
Zasięg pojazdu	200 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 × haubica kalibru 406 mm SM-54
Użytkownicy
Armia Radziecka
Multimedia w Wikimedia Commons

2A3 Kondiensator 2P (Obiekt 271) – radziecka samobieżna haubica zdolna do strzelania pociskami nuklearnymi kalibru 406 mm^[1].

Powstała w czasie zimnej wojny jako odpowiedź na nową amerykańską doktrynę wojenną zakładającą zmasowane użycie broni jądrowej. Po wprowadzeniu przez US Army armaty polowej M65 Atomic Annie, zdolnej do strzelania pociskami jądrowymi Związek Radziecki przystąpił do własnego programu mającego na celu stworzenie podobnego działa. Na podstawie decyzji Rady Ministrów ZSRR z 18 kwietnia 1955 przystąpiono do konstruowania. Część artyleryjska powstała w Specjalnym Biurze projektowym pod kierunkiem Ilii Iwanowa. W 1957 w Zakładach Kirowa w Leningradzie powstały pierwsze rysunki. Próby prowadzono na poligonie Rżewskim. Podwozie oparto na zespołach czołgu T-10M. Pierwszy egzeplarz zmontowano w Zakładach Kirowa 26 grudnia 1956^[2]

W pionie działo podnoszone było hydraulicznie. Zmiana kierunku ostrzału wymagała obrotu całego pojazdu. Zasięg ostrzału wynosił 25,6 km, a pocisk ważył 570 kg. Próby poligonowe wykazały wiele problemów. Odrzut powodował cofnięcie całego pojazdu o kilka metrów, często niszcząc mocowania. Pojazd przewoził jedynie 1 pocisk i 2 ładunki prochowe. Ponowne załadowanie wymagało opuszczenia lufy do pozycji poziomej. Operacja ta zajmowała 5 minut.

Działo zaprezentowano oficjalnie w trakcie parady na placu Czerwonym w Moskwie w 1957. Pierwotnie zachodni obserwatorzy zakładali, że jest to tylko atrapa^[3]. Działa pozostały w służbie do czasu reform Nikity Chruszczowa. W połowie lat 60. XX wieku zostały zastąpione przez systemy rakietowe.

Dwa egzemplarze są wystawione w muzeach: Centralnym Muzeum Sił Zbrojnych w Moskwie i Muzeum Artylerii w Petersburgu^[4].