Ładunek użyteczny w kosmonautyce oznacza obiekt kosmiczny, aparaturę badawczą lub inne urządzenie lub zestaw urządzeń, które znajdują się na obiekcie kosmicznym[1]. Przykładowo, satelita astronomiczny wynoszony na rakiecie nośnej jest ładunkiem użytecznym tej rakiety. Z kolei ładunkiem użytecznym tego satelity są urządzenia na jego pokładzie, za pomocą których wykonuje pomiary astronomiczne.
Wyraz ten oznacza również często udźwig rakiety nośnej, tj. maksymalną masę ładunku, który może zostać wyniesiony przez rakietę na określoną orbitę czy też - w przypadku rakiet suborbitalnych - na określoną wysokość[2].
Rakietą orbitalną o największym udźwigu w historii była rakieta Saturn V, która mogła wynieść na niską orbitę okołoziemską 140 ton ładunku użytecznego.
Przykłady ładunków użytecznych na pokładzie obiektów kosmicznych
Rakieta Proton może wynieść ładunek 22 ton na niską orbitę okołoziemską oraz 5.6 ton na orbitę geostacjonarną.
Rakieta suborbitalna ILR-33 BURSZTYN ma wynosić ładunek użyteczny o masie 10 kg na wysokość 100 km.
Przypisy
↑Peter W.P.W.FortescuePeter W.P.W., John P.W.J.P.W.StarkJohn P.W.J.P.W., GrahamG.SwinerdGrahamG., Spacecraft systems engineering, Fourth edition, Hoboken, N.J. 2011, ISBN 978-1-119-97100-9, OCLC747545865 [dostęp 2022-02-11]. Brak numerów stron w książce
