Lo rastèu (var. rastèl), o la sarrasina, o la grasilha, èra un dispositiu movedís de defensa dei pòrtas d'un castèu o d'una vila embarriada, constituit d'un cledat coladís de metau o/e de fusta que s'auborava o se baissava (per mejan d'un torn e de còntrapés) per durbir o barrar lo passatge. Aqueu dispositiu s'utilizèt dins lei fortificacions medievalas; segon Viollet-le-Duc, èra ja conegut dins la Roma antica.

Lei portaus principaus èran sovent defenduts per dos rastèus, un exterior, l'autre interior. Lo portau Narbonés de la ciutat de Carcassona n'es un exemple.

• (fr) Dictionnaire raisonné de l’architecture française du XIe au XVIe siècle, par Eugène Viollet-le-Duc, 1856