Nascut sota lo nom de Jules Bazile, venguèt foncionari au sen dau ministèri de l'Interior avans de s'orientar vèrs lo jornalisme a la fin dau Segond Empèri. Per aquò, prenguèt lo nom de sa maire, Eléonor Guesde, per defendre d'idèas republicanas dins de jornaus de Tolosa e de Montpelhièr. En julhet de 1870, foguèt condamnat a sièis mes de preson per aver atribuït la responsabilitat de la guèrra au govèrn imperiau. Liberat après la Sedan, mostrèt una certana simpatia per la Comuna de París e deguèt s'enfugir en Soïssa après una novèla condamnacion a 5 ans de preson. Vengut marxista, s'entornèt en França en 1876 e rescontrèt Marx en 1880. Foguèt alora un deis actors majors de la renaissença dau movement obrier francés decimat per la repression de 1871. En 1879, fondèt la Federacion dau Partit dei Trabalhaires Socialistas de França, mai minat per de desacòrdis intèrnes prefonds, lo partit subrevisquèt gaire. En 1882, Guesde e seis amics creèron donc lo Partit Obrier que venguèt lo Partit Obrier de França en 1893.
Cap dau PO e dau POF de 1882 a 1902, Guesde se destrièt per la qualitat de seis argumentacions. Aquò li permetèt d'implantar son partit dins mai d'una region obriera dins lo Nòrd, dins l'Èst, en Alèir, en Lengadòc, en Gironda e en Provença. Foguèt personalament elegit deputat de Roubaix de 1893 a 1898 e de 1906 a 1922. Durant aqueu periòde, se prononcièt en favor d'una posicion radicala en condamnant l'intrada dau socialista independent Alexandre Millerand au sen dau govèrn, en considerant que l'afaire Dreyfus èra pas la « batalha » dei trabalhaires e, d'un biais generau, en s'opausant ai corrents reformistas. Impausèt sei tèsis au congrès d'Amsterdam de 1905 que menèt a la creacion de la Seccion Francesa de l'Internacionala Obriera un an pus tard. Pasmens, i foguèt rapidament marginalizat per Joan Jaurés e son influencia comencèt de declinar. D'efiech, Guesde apareguèt pauc a cha pauc coma lo gardian d'una tradicion anciana pauc adaptada a la realitat.
