Josep Sebastià Pons (en francés Joseph Pons^[1]; Illa, Catalonha del Nòrd, 5 de novembre de 1886 – 25 de genièr de 1962), foguèt un escrivan rosselhonés e una de las caras mai importantas de la literatura nòrd-catalana del sègle XX. Foguèt poèta, narrator e autor dramatic. En mai de sos talents d'escrivan, es conegut coma pintor d'aqüarelas.

Josep Sebastià Pons recebèt son títol de doctor amb una tèsi sus la literatura catalana de Rosselhon als sègles XVII e XVIII. Aprèp foguèt professor d'espanhòl a l'Universitat de Tolosa. Durant son temps a Montpelhièr participèt a las amassadas dels Dissabtièrs.

Son òbra foguèt lausada per d'escrivans tan prestigioses coma Josep Pla. Serviguèt tanben de modèl a la literatura occitana contemporanèa (en particular a l'escrivan Max Roqueta).

Sa vida e son òbra foguèron estudiadas per Pere Verdaguer e Cristià Camps dins divèrsas publicacions. Sa sòrre, Simona Gay, foguèt tanben una escrivana famosa en Catalonha del Nòrd.

• (ca) Roses i xiprers, Perpinhan, 1911
• (ca) El bon perdrís, Perpinhan, 1919
• (ca) L'Estel de l'escamot, Barcelona, 1921
• (ca) (fr)Canta perdiu, París, 1925, (Barcelona, 1960)
• (ca) L'Aire i la fulla, Barcelona, 1930
• (ca), (fr) Cantilena, Barcelona, Tolosa, 1937
• (ca), (fr) Poésies catalanes, Tolosa, 1942
• (ca), (fr) Conversa, Tolosa, 1950
• (ca) Cambra d'hivern, Barcelona, 1966

• (ca) La Font de l'Albera, amb Gustave Violet, Perpinhan, 1922
• (ca) Amor de Pardal, Perpinhan, 1923
• (ca) El Singlar, Barcelona, 1930
• (ca) Misteri de sant Pere Urseol, Barcelona, 1952
• (ca) L'amor i el Papagai, Barcelona, 1956

• Qualques poesias de Pons

1. ↑ Al contrari de çò que sòlon indicar notícias biograficas, subretot francesas, non se nommèt pas jamai Joseph-Sébastien. Sebastià es un nom que apondèt a Josep com nom de pluma, e totjorn en la siá forma catalana