Ikkje lenge etter utgivinga av det første albumet til Electric Light Orchestra, var Wood i politisk usemje med manageren til bandet, Don Arden. Etter ein meiningsforskjell under innspelinga av det andre albumet deira, ELO 2, gjekk Wood frå innspelinga, nedover vegen til eit studio der Birmingham-gruppa Mongrel (som inkluderte hans tidlegare Move-bandkamerat Rick Price, og dessutan trommeslagarar Charlie Grima og Keith Smart) spelte inn musikk, og spurde dei om dei ville vera interesserte i å setja saman eit band.[2]
Wood forlét ELO og tok med seg bandmedlemmene Bill Hunt (klaverinstrument og valthorn) og Hugh McDowell (cello), og dessutan lydteknikaren til ELO, Trevor Smith. Sjølv om pressa rapporterte om ein krangel mellom Wood og medgründar/leiar Jeff Lynne, nektar Wood for at han og Lynne nokon gong har hatt ein skikkeleg krangel, og skulda på pressefabrikasjon og insisterte på at «Me har aldri hatt ein skikkelig krangel, og me er framleis kameratar no.»[3][4] Faktisk hevda Wood at han forlét gruppa fordi han føresåg ein krangel mellom han og Lynne på grunn av dei aukande meiningsforskjellane deira (som han meinte var forårsaka, indirekte, av leiinga i bandet) og ønsket å unngå dette.[2]
Med i besetninga var òg saksofonspelarane Mike Burney og Nick Pentelow (son til skodespelaren Arthur Pentelow). Før innspelinga av det andre albuma deira, Introducing Eddy and the Falcons, drog McDowell og vart ikkje erstatta (han kom tilbake til ELO), og under innspelinga av albumet drog òg Bill Hunt og vart erstatta av Bob Brady (òg frå Mongrel). Før innspelinga i 1975 av det siste albumet deira, Main Street (utgjeve 2000), forlét trommeslagaren Keith Smart bandet og vart ikkje erstatta.
Suksess og turnear
Bandet debuterte på scenen på The London Rock and Roll Show på Wembley Stadium 5. august 1972.[5] Den andre konserten til Wizzard var på Readingfestivalen seinare same månad. Med den karakteristiske krigssminken og dei fargerike kostyma til Wood,[6] for ikkje å snakka om framferder på BBC Television-programmet Top of the Pops der medlemmer og vener, inkludert vennina til Wood, songarinna Ayshea Brough, dukka opp på forskjellige måtar i pantomimehestar, gorillakostyme eller som rulleskøyteengler, ofte med krempaiar i tillegg, var dei ei av dei mest visuelle gruppene i den britiske glamrock-tida. I 1973 fekk dei den første topp 10-hitten sin med «Ball Park Incident», som nådde sjetteplassen på den britiske singellista.[7] Den største hitten deira var med den andre singelen deira. «See My Baby Jive» var den trufaste og kjærlege hyllesten frå Wood til den Phil Spector-skapte «Wall of Sound», og låg på toppen av UK Singles Chart i fire veker.[8] Han selde over éin million eksemplar globalt, og vart tildelt gullplate.[9] Oppfølgjaren, «Angel Fingers», toppa òg listene i ei veke.[8] Wizzard sine songar inkluderte ofte lange instrumentale improvisasjonar.
Bandet sin julesingel frå 1973 «I Wish It Could Be Christmas Everyday» vart eit årleg inventar på britisk (og irsk) radio og TV. Han vart gjeven ut på ny i 1981, og ein 12"-versjon kom ut i 1984.[8]
I løpet av 1973 gav Harvest Records ut Roy Wood-soloalbumet Boulders, som han hadde spelt inn og miksa fleire år før han danna Wizzard, og som produserte ein Topp 20-hit i «Dear Elaine». Wood sa at han var lei av Boulders då det vart gjeve ut, og han ønskte å fokusera på den nye musikken sin med Wizzard.[2] Den påfølgjande tunge arbeidsplanen og belastninga førte til helseproblem, og fleire kansellerte eller utsette konsertar på ein vårturné i Storbritannia i 1974.[10] Eit høgdepunkt i 1974 var ein retur til Topp 10 med «Rock 'n' Roll Winter (Loony's Tune)». Utgjevinga vart forseinka i fleire veker til slutten av mars, så orda «Beklager, ordet 'Vår' ville ikkje ha passa. R.W.» vart lagt til på etiketten etter tittelen. Uvanleg for tida vart denne songen og B-sida, «Dream of Unwin», både spelt inn og gjeve ut i mono. Songen vart dedikert til kjærasten til Wood på den tida, Lynsey de Paul, som gjengjelde æra ved å spela inn ein Wizzard-aktig song «Ooh I Do» nokre månader seinare.
Ein turné i USA seinare same året klarte ikkje å gje dei nokon kommersiell suksess der, men etter å ha møtt Brian Wilson gjesta nokre medlemmer ei Beach Boys-innspeling, noko som resulterte i at Beach Boys gav ut singelen «It's OK» i 1976.[10] I følgje Wood forsømde plateselskapet å gjera ein betydeleg innsats for å gjera Wizzard til ein suksess i USA, og føretrekte å fokusera marknadsføring i England sidan bandet allereie var veldig populært der.[2]
Økonomiske vanskar
Wizzard var eit dyrt band å halda ved like, både på grunn av den store besetninga, med tanke på innspelingskostnader, og Bill Hunt si tilhug til å knusa pianoa på spelestadene dei spelte på. Studiotida var ei endå større belastning på økonomien i bandet. I følgje Price i eit radiointervju, «Då me var ferdige med å spela inn 'Angel Fingers' gjekk det rykte om at me hadde brukt meir tid i studio enn Paul McCartney hadde med heile Band on the Run-albumet.» Anten det var sant eller ikkje, betydde dette at mesteparten av pengane til plateselskapet vart brukte i studiotid og at medlemmene av bandet måtte stola på turnéarbeid for inntektene sine. Eit par turnear i Storbritannia og ein turné i USA var ikkje nok til å sikra vanleg løn for bandet. Ein etter ein fann bandmedlemmene andre, meir lukrative, ting å bruka tida si på.[11]
Oppløsysing
Hausten 1975 hadde dei løyst seg opp, og etterlét seg ein avskjedssingel, «Rattlesnake Roll», som ikkje klarte å nå salslistene, og eit tredje album, Main Street, som plateselskapet deira ikkje gav ut då dei såg på det som utilstrekkeleg kommersielt. Wizzard hadde opphavleg tenkt at deira andre album skulle vera eit dobbeltalbum, med den eine plata eit sett med rock and roll-pastisjar og den andre plata jazzrock.[2] Plateselskapet høyrde rock and roll-settet og bestemte seg for å gi ut det som eit enkelt album, som dukka opp i 1974 som Introducing Eddy & The Falcons.[10]Main Street, som var jazzrock-settet, forsvann i kvelvet og vart i ei tid trudd å vere tapt, men det vart til slutt gjeve ut i 2000.
Etter Wizzard
Etter bandet vart oppløyst i 1975, danna Wood og Price det kortvarige Wizzo Band,[6] før Wood vende attende til ein solokarriere i tillegg til å produsera plater for andre artistar, særleg ein Topp 10-versjon av «Duke of Earl» for det britiske doo-wop-bandet Darts.
Den 13. november 2014 døydde saksofonisten Mike Burney, 76 år gammal, etter ein lang kamp mot kreft.[12][13]
Hugh McDowell døydde 6. november 2018 etter lang tids sjukdom, i ein alder av 65.[14]
