Juve, som var son til ein garvar, spelte på Urædds Ballklubb i heimbyen til 1926, som nett den sesongen tok seg til semfinalen i NM. Etter 2-2 mot Odd frå grannebyen Skien, måtte det omkamp til, ein kamp den komande noregsmeisteren Odd vann 3-0. Frå 1927 til han la opp i 1938 spelte Juve i osloklubben Lyn. I 1928 deltok han i sin einaste cupfinale då Lyn tapte 1-2 mot Ørn frå Horten.
Landslagsspel
Juve debuterte på det norske landslaget 3. juni 1928 som høgreback då Finland vart slått 6-0 på si heimebane. I sin fjerde landskamp, ein vennskapskamp i Oslo mot {{Nederland]],var Juve flytta opp i angrepet. Som senterløpar skåra han tre av dei fire måla då Noreg utlikna til sluttresultatet 4-4, etter å ha lege under 0-3. I løpet av dei sju neste landskampane skåra han 16 mål og hadde mykje av æra for at Noreg vart nordisk meister 1929-32.
Frå 1934 var Juve atter forsvarsseplar, oftast som senterhalf i ei trebackslinje. I 1936 var han kaptein på det berømte Bronselaget som vann bronsemedalje under Sommar-OL i Berlin. Noreg slo ut Tyskland i kvartfinalane og vann 3-2 over Polen i bronsefinalen. Året etter spelte han sin 45. og siste landskamp då Noreg tapte 1-5 mot Danmark i København.
Juve var «på topp både som back, senterhalf og senterforward», men «[s]tørst berømmelse høstet han som den uforlignelige angrepsleder... Han hadde et makeløst tilslag på ballen og en skuddsikkerhet som vi ikke har sett hos noen annen norsk spiller».[1]
Ymse
Etter at han slutta som aktiv spelar reiste Juve rundt i landet og instruerte ei rekke fotballag. Han var trenar i Skeid i 1939 og 1940, samt i Lyn i fleire periodar.
