Cause I Sez So er det fjerde studioalbumet (og det andre etter gjenforeininga) av New York Dolls. Det kom ut 5. mai 2009 på Atco Records. Albumet var produsert av Todd Rundgren, som òg produserte debutalbumet deira. Ein av songane, «Trash», er ei nyinnspeling av ein av songane frå debutalbumet i reggae-stil.[1] Albumet nådde 159. plass Billboard 200.
Cause I Sez So fekk generelt positive meldingar. På Metacritic, som gjev ein normalisert rating opp til 100 basert på meldingar frå kjende publikasjonar, har albumet ein score på 73, basert på 17 meldingar.[2]
Michaelangelo Matos frå The A.V. Club meinte albumet var «livsstadfestande» totalt sett,[5] medan The Daily Telegraph-kritikaren Andrew Perry sa at The Dolls er «i frekk kreativ helse» på sitt «ryddigaste album nokosinne, og deira mest tankefulle».[8] Jonathan Perry frå The Boston Globe vurderte plata som «klassisk New York Dolls» full av «hjarte, sjel og svimmelheit», og konkluderte: «Johansen si raspande røyst har framleis strukturen til gammalt skoskinn, men mot usannsynlege odds og tidas tann fungerer det på ein eller annan måte vakkert.»[14] Sjølv om han var overraska over den nyvunne forståinga til bandet for «ei rekkje rockestilar som er så forakta av punk», meinte Andy Gill frå The Independent at albumet var «langt betre enn me hadde nokon rett til å forventa».[15]Robert Christgau skreiv for MSN Music og innrømte at det er det første av Dolls-albuma som ikkje er «epokedominerande», men observerte til slutt forløysande kvalitetar: «Ikkje alle songane er innertiarar. Garasjerock-songan er fleire grader meir blues enn den permanent eksploderande protopunken dei gjentar på den avsluttande 'Exorcism of Despair' i tilfelle du skulle gløyma spenninga. Og buddhismen er meir openberr: post-flagellant kultur, eksistens som ei freisting, 'Offering the modern crowd an absolute/Worthy of its nothingness.' Om du har gløymt referanseramma, er det likevel òg ei reggae-nyinnspeling av «Trash». Og til slutt kombinerer tekstane til David Johansen på ein eller annan måte ekstrem skepsis, metafysisk fortviling, romantisk smerte, botnsolide agape og l-u-v.»[9]
Steve Kandell frå Spin var meir kritisk, og såg bort frå Cause I Sez So som «berre moro og harmlaus garasjeblues ... men til sjuande og sist like lite viktig som debutplata deira var essensiell».[13]
