Arthur James Balfour (25. juli 1848–19. mars 1930 var ein britisk konservativ politikar som var statsminister i Storbritannia frå juli 1902 til desember 1905.
Liv og gjerning
Allereie 21 år gammal arva Balfour stor rikdom. Frå 1874 til 1905 var han medlem av parlamentet og på ny frå 1906 til 1922. I 1885 fekk han i plass onkelen, Lord Salisbury, si konservative regjering. To år seinare vart han minister for Irland, i den rolla slo han ned opprør mellom bøndene, samstundes som han innførte tiltak mot fråverande godseigarar. År 1891 vart han parlamentarisk leiar for det konservative partiet i Underhuset. Han vart minister att då Salisbury i 1895 danna si tredje regjering. Under boarkrigen 1899-1902 syrgde han for at kinesiske arbeidarar var importert til gruvearbeid i Sør-Afrika, på vilkår som kritikken kalla slaveri.
12. juli 1902 gjekk statsminister Salisbury av og systersonen Balfour tok over embetet. I den rolla motarbeidde han irsk sjølvstyre. Han inngjekk Entente cordiale, avtalen som slutta fred mellom dei gamle fiendane Storbritannia og Frankrike. Avtalen var elles sterkt medverkande til at Storbritannia i 1914 gjekk til krig mot Tyskland. Balfour vart rekna som ein svak statsminister, han gjekk av 4. desember 1905.
Perioden 1906-11 var Balfour førar for opposisjonen i parlamentet. I mai 1915 tok han over som marineminister i samlingsregjeringa leia av Herbert Asquith. Halvtanna år seinare, då David Lloyd George var statsminister, fekk Balfour posten som utanriksminister. Endå om han ikkje høyrde til den indre regjerings-sirkelen, kom han i 1917 til å stå bak Balfour-deklarasjonen som lovde jødane ein «nasjonalheim» i Palestina. Etter å ha underteikna Versaillestraktaten gjekk han av som utanriksminister i oktober 1919, men vart verande i regjeringa til 1922.
Balfour hadde ei filosofisk og tvitydig innstilling til livet. Han skal ha uttala at «Inkje noko er særleg viktig og få ting spelar ei rolle i det heile». Han levde ugift.
Kjelder
.jpg)
