De wetenschappelijke notatie of musicologische notatie[noot 2] is een schrijfwijze voor de tonen van muziek. Hiermee is het mogelijk om namen van tonen, inclusief hun octaaf, ondubbelzinnig in lopende tekst te beschrijven. Daarbij is geen notenbalk nodig.
De wetenschappelijke notatie beschrijft alleen tonen. Er zijn geen aanduidingen voor bijvoorbeeld de duur van tonen en fraseringen.
Verwant is het begrip wetenschappelijke toonhoogte. Dat geeft de frequentie van een toon aan.
Schrijfwijze
Een toon wordt beschreven door een van de letters C, D, E, F, G, A en B, eventueel een wijzigingsteken en een nummer. Het nummer geeft het octaaf van de toon aan.[1] Het octaaf dat met 0 wordt aangeduid is het subcontra octaaf, het octaaf dat met 8 wordt aangeduid is het vijfgestreept octaaf.[noot 1]
De tonen in bijvoorbeeld het contra octaaf zijn C1, D1, E1, F1, G1, A1 en B1.
Voorbeelden van namen van tonen met een kruis en een mol zijn F#4 en Eb3.
Andere systemen voor muzieknotatie
Er zijn ook andere conventies voor het noteren van de muzieknoten.
Zie ook
Voetnoten
- ↑ a b Octaven geven hier geen interval aan, maar een bereik. Octaven die een bereik aangeven beginnen altijd met de noot c. De noten in bijvoorbeeld het subcontra octaaf zijn dus, in wetenschappelijke notatie: C0 D0 E0 F0 G0 A0 en B0
- ↑ De wetenschappelijke notatie wordt ook aangeduid met wetenschappelijke toonhoogtenotatie. In Engelstalige literatuur is is deze notatie bekend als scientific pitch notation (SPN), international pitch notation (IPN) en American standard pitch notation (ASPN).
Verwijzing