■Landen die zich hebben gekwalificeerd voor het WK 1998
■Landen die wel hebben deelgenomen aan de kwalificatie, maar niet geplaatst voor het WK 1998
■Landen die niet hebben deelgenomen aan de WK kwalificatie.
38 teams schreven zich in voor de kwalificatie van het wereldkampioenschap voetbal 1998, maar Mali en Niger trokken zich voor de loting terug. De CAF kreeg 5 plaatsen op het WK.
Opzet
Er waren 2 ronden, Kameroen, Nigeria, Marokko en Egypte kregen een vrijstelling voor de eerste ronde.
Eerste ronde: de 32 teams speelden in de knock-outfase en de winnaars gaan naar de tweede ronde.
Finaleronde: de 20 teams werden in 5 groepen van 4 verdeeld, de groepswinnaars kwalificeren zich.
In vergelijking met het WK in 1998 konden nu 20 ploegen zich plaatsen voor de tweede ronde, vorig WK slechts negen. Drie van deze teams werden uitgeschakeld, de grootste verrassing was de uitschakeling van Ivoorkust, het verloor met 2-0 van Congo en kon die achterstand in de thuiswedstrijd niet goedmaken: 1-1. Senegal en Algerije waren de andere afvallers in vergelijking met vorig WK. Zambia, het team dat opnieuw moest worden opgebouwd na de Zambiaanse vliegramp van 1993, overleefde maar net deze ronde: na een 2-0 nederlaag tegen Soedan scoorde het team pas een kwartier voor tijd de winnende treffer: 3-0. Ook Ghana overleefde de eerste ronde maar ternauwernood ten koste van Tanzania. Na een doelpuntloos gelijkspel in Dar Es Salaam bleef het lang 1-1 in Accra, maar scoorde de bij Grasshoppers Zürich spelende Augustine in 81e minuut het verlossende doelpunt: 2-1. Na deze ontsnapping werd de Nederlandse oud-international Rinus Israël aangesteld als trainer.
Ghana won met 2–1 over twee wedstrijden en plaatst zich voor finaleronde.
Finaleronde
Legenda
■Geplaatst voor het hoofdtoernooi.
Groep 1
Na een onbevredigend WK, waarin Nigeria in de achtste finales werd uitgeschakeld, boekte het land een groot succes op de Olympische spelen van Atalanta. In een kwalitatief sterk toernooi won het land de gouden medaille ten koste van Brazilië en Argentinië, die aantraden met spelers als Ronaldo en Hernán Crespo. Meest opvallende speler bij Nigeria was de Ajax-speler Nwankwo Kanu, die met zijn onnavolgbare acties en doelpunten een contract verdiende bij Inter Milan. Echter, bij de medische keuring werd een hartafwijking geconstateerd en hij kon een jaar niet spelen.
Ook zonder Kanu had Nigeria een verzameling unieke voetballers zoals de bij Beşiktaş voetballende Daniel Amokachi, hij scoorde twee keer in de thuiswedstrijden tegen Guinee en Kenia. De wedstrijden in Kenia waren achteraf beslissend, Nigeria speelde daar gelijk, terwijl Guinee verloor. Na de succesvolle Olympische Spelen werd de Nederlander Jo Bonfrere verrassend ontslagen, twee bondscoaches deden de kwalificatie, de ervaren Philippe Troussier loodste "the Supereagles" door de kwalificatie. Men had ondanks de kwalificatie weinig vertrouwen in Troussier en de Serviër Bora Milutinović verving hem, het werd Bora zijn vierde achtereenvolgende WK en hij werd de vierde bondscoach van Nigeria in anderhalf jaar.
Het beloofde een spannende strijd te worden tussen Egypte en Tunesië, maar Egypte verspeelde al snel hun kansen door de eerste twee uitwedstrijden te verliezen: 1-0 tegen Tunesië was geen schande, maar een 1-0 nederlaag tegen Liberia vergooide de kansen van Egypte ernstig, omdat Tunesië geen misstappen maakte. Het doelpunt van Liberia werd gescoord door AC Milan-ster George Weah, die tweemaal achter elkaar gekozen tot beste speler van de wereld. Maar ook Weah kon het kleine land, dat ook nog geteisterd was door een burgeroorlog niet helpen, vooral een thuisnederlaag tegen Namibië was pijnlijk. Tunesië plaatste zich definitief voor het WK na een doelpuntloos gelijkspel tegen Egypte en plaatste zich voor de tweede keer voor het WK, de laatste keer was in 1978. Tunesië had geen sterren en moest het vooral van het collectief hebben.
Tijdens de kwalificatie woedde in Zaïre een burgeroorlog, waarbij dictator Mobuto werd verdreven door Kabila. Kabila besloot land weer Congo te noemen en de laatste twee wedstrijden van het team werden onder de nieuwe naam gespeeld. Veel maakte het niet uit, Democratische Republiek Congo stond met twee punten uit vier wedstrijden al troosteloos onderaan en zou de laatste twee wedstrijden verliezen.
Het andere Congo, Congo-Brazzaville presteerde wel goed, het had in de voorronde Ivoorkust uitgeschakeld en versloeg de Afrikaanse kampioen Zuid-Afrika met 2-0 dankzij knulligheden in de verdediging. De Zambiaanse routinier Kalusha vocht voor zijn laatste kans om een WK te halen, maar na een 3-0 nederlaag tegen Zuid-Afrika was Zambia kansloos. In de beslissende wedstrijd in Johannesburg hadden Congo-Brazzaville en Zuid-Afrika evenveel punten, maar door een slechter doelsaldo moesten de Congolezen opnieuw winnen. Voor 80.000 toeschouwers scoorde de voor de Zwitserse club Sankt-Gallen uitkomende Phil Masinga het beslissende doelpunt voor Zuid-Afrika met een daverende knal. Zuid-Afrika was jarenlang geboycot door het Apartheid-regime, was al Afrikaans kampioen geworden in eigen land en dit was een nieuw succes.
Kameroen had onverwacht concurrentie van Angola, de onderlinge wedstrijd in Yaoundé eindigde in een doelpuntloos gelijkspel. Voor de return in Luanda had Kameroen een voorsprong van twee punten en het hield deze voorsprong vast: 1-1. In de laatste speelronde voldeed een overwinning tegen Zimbabwe. Bij Zimbabwe speelde de bij FC Liverpool legendarisch geworden doelman Bruce Grobbelaar zijn laatste interland. Belangrijkste man bij Kameroen was de bij Paris St. Germain nauwelijks spelende Patrick Mboma, hij scoorde alle drie de doelpunten in de twee beslissende wedstrijden.
De Nederlandse oud-international Rinus Israël werd na twee wedstrijden de coach van Ghana en moest zorgen voor het debuut van Ghana op een WK, maar ondanks de aanwezigheid van een internationale vedette als Abédi Pelé werd het opnieuw een sof. Voor de voorlaatste wedstrijd tegen Marokko had Ghana al een achterstand van vier punten en het land moest winnen om een kans te behouden. Marokko won echter door een doelpunt van Raghib en "IJzeren Rinus" kon weer terug naar huis. Marokko stond bekend als het meest Europese team van Afrika, speelde op de tegenaanval en had in Mustapha Hadji een gevaarlijke aanvaller.
↑In mei 1997 werd de naam van het land Zaïre veranderd in Congo-Kinshasa. Het land heeft onder beide namen wedstrijden gespeeld op dit kwalificatietoernooi.
↑Groep 5: Deze wedstrijd werd na 53 minuten gestaakt vanwege problemen met het publiek. De tussenstand werd geaccepteerd als eindstand.
↑Groep 5:Deze wedstrijd ging niet door. Sierra Leone kon niet afreizen naar Gabon. De wedstrijd werd nooit gespeeld.
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
