Charlie Harper speelde voorheen rhythm-and-blues met The Marauders. In de 'Roxy Club' was hij enthousiast over The Damned en formeerde hij The UK Subs, waarmee hij ook deze muziekrichting wilde bevaren.
Eerst speelde Steve Slack[4] de basgitaar, Richard Anderson[5] de gitaar en Robbie Harper de drums. Kort daarna werd Anderson vervangen door Greg Brown. Steve Jones[6] werd de nieuwe drummer en Dave Collins speelde saxofoon. In oktober 1977 kwam de gitarist Nicky Garrat[7] bij de band. The UK Subs speelden tijdens deze periode veel liveconcerten in Londen, waaronder in de 'Western Counties Pub', in de 'Castle Pub' en in de 'Roxy Club'. Charlie Harper organiseerde alles vanuit zijn kapperszaak in Tooting, waar hij overdag werkte en die jarenlang diende als trefpunt voor de band. In 1977 nam de band in de Roxy Club een liveoptreden op, met de hoop op de publicatie van dit album, echter de opnamen kwamen in een la terecht en kwamen pas in 1980 uit onder de titel Live Kicks.
Ze speelden in de 100 Club en in de Vortex. John Peel nodigde ze in 1977 en 1978 meermaals uit in de studio en uiteindelijk kregen ze een platencontract bij GEM Records. Het debuutalbum Another Kind of Blues haalde de Britse hitlijst (#21) en bovendien kwam er een hele reeks hitsingles. Iedere hitsingle werd beloond met een tv-optreden bij Top of the Pops. Alle gerenommeerde muziektijdschriften, zoals het 'Sounds Magazine', dat een twee pagina's tellend titelverhaal over de band publiceerde en de Melody Maker, berichtten over de band. Bovendien waren ze de rode draad in de filmdocumentaire Punk Can Take It van Julien Temple[8]. Ze verschenen tijdens het Glastonbury Festival en in september en oktober 1979 gaven ze tijdens hun uitgebreide tournee door het Verenigd Koninkrijk drie concerten in de Marquee Club. In 1980 begeleidden ze The Ramones tijdens enkele stops in Europa en tijdens een kleine tournee in de Verenigde Staten traden ze als voorband op bij The Police. Het verdere studioalbum Brand New Age werd uitgebracht en klom in de hitlijsten net zo als het livealbum Crash Course, dat eind mei 1980 werd opgenomen in het Londense Rainbow Theatre.
1981 tot vandaag
Toen zich de publieke belangstelling tijdens de vroege jaren 1980 verplaatste van punk naar new wave en synthpop, verminderde ook de populariteit van The UK Subs. Zoals al in vroegere tijden wisselden nu weer voortdurend de bandleden en ofschoon frontman Charlie Harper uiteindelijk meespeelde als enige oprichtend lid, werd de band niet ontbonden. Met de albums Diminished Responsibility en Endangered Species veranderde echter hun sound meer richting hardrock en heavy metal. De band bereisde tijdens de volgende jaren half Europa met stops in Nederland, Oostenrijk, Zwitserland en Duitsland. In Finland speelden ze als voorgroep van Hanoi Rocks[9] en in de Verenigde Staten speelden ze enkele concerten in Los Angeles, Chicago en Detroit. In het voorjaar van 1983 gaven ze als eerste westelijke punkrockband, die een communistisch land binnenkwam, enkele voorstellingen in Polen. De band is tot vandaag nog wereldwijd onderweg en speelt voornamelijk in clubs en op festivals.
Discografie
Albums
1979: Another Kind Of Blues
1980: Brand New Age
1980: Crash Course (livealbum)
1981: Diminished Responsibility
1982: Endangered Species
1982: A.W.O.L.
1983: Flood of Lies
1985: Gross Out USA
1985: Huntington Beach
1986: In Action (Tenth Anniversary)
1987: Japan Today
1988: Killing Time
1990: Live In Paris
1991: Mad Cow Fever
1993: Normal Service Resumed
1994: Occupied
1995: Peel Sessions
1996: Quintessentials
1997: Riot
1999: Sub Mission (verzamelalbum)
2000: Time Warp (dubbelalbum)
2002: Universal
2005: Violent State
2008: World War (livealbum)
2011: Work In Progress
2013: XXIV
2015: Yellow Leader
2016: Ziezo
Bronnen, noten en/of referenties
↑(en) UK Subs. Discogs. Geraadpleegd op 04-01-2022.