Self Portrait is het 10e studioalbum van Bob Dylan. Het werd uitgebracht op 8 juni 1970 en is een compilatie van covers, traditionals, eigen werk en een viertal live-opnames van Dylans concert met The Band op het Isle of Wight Festival van 1969. Commercieel was het (dubbel)album een succes, maar de muziekcritici waren eensgezind in hun afwijzende kritiek. Greil Marcus opende in Rolling Stone: "What is this shit? ("Wat is dit voor rotzooi").[1]
Songwriting
Dylan schreef vrijwel geen nieuwe nummers voor het album. Het kan te maken hebben met de verslechterde relatie tussen Dylan en zijn manager Albert Grossman, die hierdoor vrijwel geen inkomsten kreeg uit het album. Een andere verklaring die Dylan zelf gaf was de vrees dat een aantal opnames, die gemaakt werden voor Nashville Skyline als bootleg zouden verschijnen.[2]
De opnames
De opnames vonden plaats in drie periodes. Op 24 en 26 april en 3 mei 1969 vonden de eerste opnames plaats in Nashville met vrijwel dezelfde musici als op Nashville Skyline. Een jaar later, op 3 en 5 maart 1970 werden de opnames hervat, ditmaal in New York met andere sessiemuzikanten, waaronder Al Kooper. Op 11 maart en 3 april 1970 vond de laatste sessie plaats in Nashville met medewerking van Charlie McCoy en Kenny Buttrey. Deze laatste sessie werd alleen besteed aan overdubs, onder andere werd de orkestpartij op "All the Tired Horses" en "Belle Isle" opgenomen.[3]
De nummers
Eigen composities
- "All the Tired Horses" is een liedje met twee regels, alleen gezongen door een drietal achtergrondzangeressen.
- "Woogie Boogie" is een instrumental.
- "Living the Blues" is geen bluesliedje, maar een liedje in de stijl van Elvis Presley.[4]
- "Wigwam" is vrijwel een instrumental. Dylan zingt alleen la-la-la.
- "In Search of Little Sadie" is een bewerking van de traditional "Little Sadie".
Traditionals
- "Alberta #1" en "Alberta #2": een worksong bekend van Lead Belly.
- "Days of 49": een song over de goudkoorts in 1849 opgetekend door de broers Lomax.
- "Little Sadie": een moordballade uit Appalachia- ook bekend als "Bad Lee Brown".
- "Belle Isle": een op een Ierse ballade gebaseerde Canadese vertelling.
- "It Hurts Me Too": een blues gebaseerde op meerdere andere bluessongs.
Covers
Live opnames
Self Portrait bevat vier live-opnames van het concert met The Band op het Isle of Wight Festival van 1969.
De outtakes
Van alle opnamen kwamen er 23 niet op het album. In 2013 bracht Columbia in de bootleg series deel 10 uit : Another Self Portrait (1969–1971), waarop de traditionals "Railroad Bill", "Pretty Saro", "Tattle O'Day" en "This Evening So Soon" kwamen, naast Tom Paxtons "Annie's Going To Sing Her Song", Eric Andersens "Thirsty Boots" en Eddie Noacks "These Hands".
Albumhoes
De albumhoes is een door Dylan zelf geschilderd zelfprotret.
Hitnoteringen
Het album bereikte nummer 4 op de Billboard 200[5] en nummer 1 op de UK Albums Chart. In Nederland was de piekpositie nummer 3.[6]
- Externe links en bronnen
- Guesdon, Jean-Michel, Philippe Margotin. Bob Dylan Compleet Het verhaal van de 492 songs. WBooks. ISBN 978-94-625-8154-8. Geraadpleegd op 20 augustus 2024.
- Sounes, Howard, vertaling Gert Jan de Vries. Down The Highway Het leven van Bob Dylan. Het Spectrum. ISBN 90-274-7388-9. Geraadpleegd op 20 augustus 2024.
- Referenties en noten
