Het duurde even alvorens dit album uitkwam, doordat bassist Cees van Leeuwen werd vervangen door Bert Veldkamp. Met dit album deed Ton Scherpenzeel een "greep naar de macht".[1] De muziek is veel meer naar de toetsinstrumenten toegeschreven; Ton Scherpenzeel schreef dan ook vrijwel alle teksten en muziek. Het belangrijkste instrument op deze elpee was de piano, die in bijna alle nummers terugkomt. De mellotron, typerend voor de symfonische rock, is af en toe te horen, maar meer op de achtergrond dan bij andere albums. Pierre Geoffroy Chateau was opnieuw de geluidstechnicus. Het album zou, was de bedoeling, voor een doorbraak van Kayak zorgen in de Verenigde Staten, maar die verwachting kwam niet uit. Zo werd bijvoorbeeld een tournee aldaar met Caravan afgeblazen.[1]
Het was het laatste album dat Kayak voor EMI opnam; de volgende albums zouden bij Vertigo Records en Mercury Records verschijnen. De reden moet gezocht worden in een ruzie tussen manager Frits Hirschland en het platenlabel.[1] Ook speelde mee dat ze album alleen mochten opnemen in een geluidsstudio van 16 sporen. terwijl 24 al gangbaar was.[2]
