Al sinds de 18e eeuw werd er geroepen om een brug op deze locatie, maar het duurde tot 1828 voor er een werd gebouwd: een 6 meter brede hangbrug voor voetgangers, door Marc Seguin ontworpen en gebouwd tussen de Place de Grève (vandaag de dag de Place de l'Hôtel de Ville) en het Île de la Cité. In 1854 werd deze vervangen door een solide metalen constructie, waardoor ook wagens eroverheen konden. Het ontwerp van deze Pont d'Arcole was baanbrekend: het was de eerste brug zonder steunpunt over de Seine die volledig van ijzer was gemaakt (en niet van gietijzer, zoals gebruikelijk). Op 16 februari 1888 zakte de Arcole plotseling twintig centimeter naar beneden en moest dus worden versterkt. Pas in 1994 besloot de gemeente Parijs tot een volledige renovatie van het brugdek. Tegelijkertijd werden de waterdichtheid en de verf nagekeken. De renovatie was voltooid in 1995.
De brug heette twee jaar Passerelle de Grève voordat hij werd omgedoopt - volgens het bekendste verhaal ter ere van de Slag bij de brug van Arcole bij de Adige. Hier versloeg Napoleon Bonaparte in 1796 de Oostenrijkers. Een andere theorie is dat een jonge republikein tijdens gevechten in de Julirevolutie net de Franse vlag had geplant toen hij werd neergeschoten. Zijn laatste woorden zouden zijn geweest: "Rappelez-vous que je m'appelle Arcole!" (Onthoud dat ik Arcole heet!)
