Het Parlement van Ierland (Iers: Parlaimint na hÉireann; Engels: Parliament of Ireland) was een wetgevende instantie die in het IerseDublin bestond van 1297 tot 1800. Gedurende de vroegmiddeleeuwse periode onder de Heerlijkheid Ierland had het soms een tweekamerstelsel, soms een driekamerstelsel. Het Lagerhuis werd verkozen onder een heel beperkt kiesrecht, terwijl in het HogerhuisLords Temporal van de zogenaamde Peerage en Lords Spiritual van de hoge clerus zetelden. Het derde lichaam was de House of Proctors (vertaald: Huis van Procureurs bij de Kerkelijke Rechtbank) die bestond uit vertegenwoordigers van de lage clerus. De leden van deze kamer moesten soms in een afzonderlijk huis zetelen, maar op andere momenten maakten te gewoon deel uit van het Lagerhuis. De status van de Proctors is vandaag nog steeds onduidelijk. Wat daarentegen wel geweten is, is dat hun parlementaire stemmen zowel in het aparte huis als in de andere kamers uiteindelijk afgeschaft werden door koning Hendrik VIII van Engeland in 1537. Op die manier was het mogelijk om de Act of the Supreme Head door te voeren gezien de proctors hier sterk tegen gekant waren. Verder maakte het tevens de bekrachtiging van een wet mogelijk die Hendrik VIII en zijn opvolgers toeliet om een twintigste van de kerkinkomsten op te eisen en hoger beroep bij de paus in Rome af te schaffen. Formeel hadden ze in het begin vooral een adviserende rol, maar dit evolueerde mettertijd tot stemmende leden in het parlement. De vermindering van hun politieke rechten verzekerde dus de goedkeuring van belangrijke wetten in oktober 1537.
Het belangrijkste opzet van het parlement was de goedkeuring van belastingen die vervolgens geheven werden door en voor de Heerlijkheid Ierland. Diegene die de meeste belastingen konden betalen waren de clerus, handelaars en grootgrondbezitters. Zij kwamen dan ook in aanmerking om te zetelen in het parlement. In 1541 stemde het parlement voor de stichting van het Koninkrijk Ierland.
Thomas Moore, Ireland: From the earliest kings of that realm down to its last chief. Vol III Longman, Brown, Green and Longmans, 1846. Cabinet Cyclopaedia. pp. 298–299.