De Panavia Tornado is een multirole gevechtsvliegtuig. Het is uitgerust met geavanceerde apparatuur en sensoren die het geschikt maken om overdag en 's nachts penetratiemissies op zeer lage hoogten uit te voeren onder alle mogelijke weersomstandigheden.
De Tornado is uitgerust met zwenkvleugels. Vanwege zijn rol was het noodzakelijk dat het toestel goede vliegeigenschappen heeft bij hoge en lage snelheid. Bij lage snelheden staan de vleugels recht en bij een hoge snelheid zwaaien de vleugels naar achteren tot een geveegde of deltavleugel.
De bemanning bestaat uit een vlieger en een weaponscontroller. De voortstuwing wordt verzorgd door twee Turbo Union RB199 Mk102-turbofans. Het kan, afhankelijk van de rol waarvoor het toestel wordt ingezet, een zeer uiteenlopend pakket aan bewapening meevoeren, variërend van gewone bommen tot de WE.177 (RAF) of de B61 (Luftwaffe) en (AMI) atoombom.
Geschiedenis en ontwikkeling
In 1968 ontstond bij diverse NAVO-landen de behoefte aan een toestel dat multifunctioneel kon worden ingezet.
Voor de ontwikkeling en de productie van dit toestel, toen nog aangeduid als Multi Role Combat Aircraft (MRCA), werd in 1969 het Panavia-consortium opgericht, bestaande uit het Britse BAE Systems, het Duitse DASA en het Italiaanse Alenia Aeronautica.
Tevens werd het Turbo Union Ltd-consortium opgericht; dit consortium werd verantwoordelijk voor het ontwerp en de ontwikkeling van de motoren van de MRCA. Turbo-Union is een samenwerkingsverband van drie Europese fabrikanten van vliegtuigmotoren, FiatAvio, MTU Aero Engines en Rolls-Royce.
In augustus 1974 vond in Duitsland de eerste MRCA-prototypevlucht plaats en in oktober 1974 vloog het eerste in Engeland gemaakte toestel.
In december 1975 vloog het eerste in Italië gemaakte toestel.
In februari 1977 werd de eerste pre-productieserie afgeleverd.
In juli 1979 werd de eerste productieserie GR Mk1 operationeel verklaard.
In juni 1980 werd de multinationale conversie-eenheid op RAF Cottesmore opgericht gevolgd door die op RAF Honington in 1981.
In januari 1982 werd het eerste Royal Air Force (RAF)-squadron (9 Sqn) operationeel.
RAF Tornado GR.Mk 1. De standaard RAF-aanvalsversie van de Tornado IDS. Uitgerust met een gevleugelde extra brandstoftank en laserdoelzoeker onder in de neus.
RAF Tornado GR.Mk 1(T). Tornado GR.1 trainerversie met dubbele bediening in beide cockpits.
RAF Tornado GR.Mk 1B. Anti-schip-versie van de GR.1. Geschikt voor afvuren van Sea Eagle-raketten en voor het dragen van 'buddy' in-flight refuelling pods.
RAF Tornado F. Mk 3. Hoofdluchtverdedigingversie met AMRAAM- en ASRAAM-raketten; aangepast voor SEAD-rol.
RAF Tornado GR.Mk 4. Mid-Life Update voor de GR.1 met verbeterde avionica en cockpitsystemen.
RAF Tornado GR.Mk 4A. Mid-Life Update voor de GR.1A-versie.
RAF Tornado GR.4B. Mid-Life Update voor de GR.1B-versie.
Luftwaffe/Marineflieger Tornado IDS. Uitgerust met verschillende weapon ejector racks en passende bewapening.
AMI Tornado IDS. Gelijkwaardig aan de Duitse Tornado IDS.
RSAF Tornado IDS. Exportversie van de Tornado IDS voor RSAF. Gelijkwaardig aan de RAF-GR.1-versie.
Inzet
De RAF en de AMI hebben de Tornado’s grootschalig ingezet in tijdens operatie Desert Storm in 1991 bij riskante aanvallen waarbij Iraakse vliegvelden moesten worden uitgeschakeld. Hierbij werden ook diverse toestellen neergeschoten waarbij de bemanningen krijgsgevangen werden gemaakt of omkwamen.
