Hij studeerde voor onderwijzer aan de École William Ponty. Dia werd een radicaal socialist, Hij werd in 1948 verkozen tot algemeen raadslid en vervolgens tot senator en volksvertegenwoordiger. Hij werd in 1956 voorzitter van de Senegalese regeringsraad.
In januari 1957 richtte hij de Parti de la convention africaine (PCA) op, samen met de gematigde en op Frankrijk georiënteerde Léopold Senghor.
In het begin van de jaren 60 brak een machtsstrijd uit tussen Senghor en premier Mamadou Dia. Dia geloofde in een radicaal socialistisch beleid en minimale afhankelijkheid van Frankrijk. Senghor wilde de hechte culturele, economische en financiële banden met Frankrijk juist handhaven om Senegal welvarend te maken. De machtsstrijd werd in het voordeel van Senghor beslist en Dia trad in 1962 af als premier.
Hij werd hetzelfde jaar beschuldigd van een staatsgreep en kwam hierdoor in de gevangenis terecht. Hij werd veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. Dit werd in 1972 herleid tot twintig jaar[1] en in 1974 werd hij vrijgelaten. Dia deed in het begin van de jaren 80 een nieuwe gooi naar het politiek mandaat, maar hij bleek te weinig aanhang te hebben.
Bibliografie
Pamela Cox en Richard Kessler. ‘Après Senghor’—A socialist Senegal? African Affairs. Volume 79, Number 316. blz. 327-342
F. Diaye, M. Printz, Tine, Visages publics au Sénégal. 10 personnalités politiques parlent, L'Harmattan, 1991, blz. 260 ISBN 2-7384-0567-3
Babacar Ndiaye et Waly Ndiaye, Présidents et ministres de la République du Sénégal, Dakar, 2000
Werken
Mamadou Dia. Nations Africaines et Solidarité Mondiale, 1961
