In 1798 beschreef Barthélemy Faujas de Saint-Fond het Histoire naturelle de la montagne de Saint-Pierre de Maestricht, waarin hij de natuurlijke historie en de fossielen van de Sint-Pietersberg nauwkeurig beschreef. Het boek werd een standaardwerk en in 1802 in het Nederlands vertaald.[1][2]
In 1849 wees de geoloog André Hubert Dumont de kalksteenwand onder de hoeve Lichtenberg aan als de typelocatie van het Maastrichtien, de laatste tijdsnede in het Laat-Krijt. Hierdoor geniet deze kalkwand internationale bekendheid en werd hij sindsdien door tal van gelogen van over de hele wereld bestudeerd.[1][2]
In 1964 werd er tegen de kalkwand een stellage gebouwd om het hele profiel aan kalksteen te kunnen bemonsteren.[2]