Ercole Baldini (Forli, 26 januari 1933 – aldaar, 1 december 2022) was een Italiaans wielrenner, die vooral sterk was in het tijdrijden en ook erg goed kon klimmen.
Carrière
Als 21-jarige vestigde hij het werelduurrecord bij de amateurs (44,870 km), wat hem de bijnaam Forlì's locomotief opleverde.
In 1956 werd hij Olympisch kampioen op de weg in Melbourne, ook werd hij Italiaans en wereldkampioen achtervolging op de baan en onttroonde hij Jacques Anquetil als werelduurrecordhouder bij de profs; op de Vigorellibaan in Milaan reed hij 46,394 km.
Als professional won hij in 1957 de Trofeo Baracchi (samen met Fausto Coppi) en werd hij Italiaans kampioen op de weg. In 1958 won hij de Giro d'Italia (voor Jean Brankart en Charly Gaul), werd hij opnieuw Italiaans kampioen op de weg en veroverde hij de wereldtitel door in Reims de Fransen Louison Bobet en André Darrigade te verslaan. Dat jaar was hij opnieuw de primus in de Trofeo Baracchi (ditmaal samen met Aldo Moser). Deze wedstrijd won hij eveneens in 1959 (opnieuw samen met Aldo Moser) en in 1961 (samen met Joseph Velly). Baldini eindigde in 1959 zesde in de Ronde van Frankrijk, die gewonnen werd door Federico Bahamontes.
Baldini overleed op 89-jarige leeftijd.[1]
Belangrijkste overwinningen
1956
- Italiaans kampioen Achtervolging (baan), Amateurs
- Wereldkampioen Achtervolging (baan), Amateurs
- Olympisch kampioen op de weg, Amateurs
- Werelduurrecord
- Trophée Gentil
1957
1958
1959
1960
1961
1962
1963
Resultaten in voornaamste wedstrijden
|
(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen
|
|
Bronnen, noten en/of referenties
.jpg)
_pictogram.svg){kind=small}
