Einstein Observatory (HEAO-2) was de eerste röntgentelescoop in de ruimte die in staat was afbeeldingen te maken en was de tweede van drie High Energy Astrophysical Observatories van NASA. Voor de lancering was de naam van het project HEAO B, die daarna veranderd werd ter ere van Albert Einstein. Het project stond onder leiding van Riccardo Giacconi.
Einstein Observatory had een grote Wolter telescoop (een telescoop met scherende inval) die röntgenstraling focusseerde met een gevoeligheid die honderden maal groter was dan daarvoor mogelijk was. De telescoop had een oplossend vermogen van enkele boogseconden kon afbeeldingen maken van een gebied aan de hemel met een grootte van enkele tientallen boogminuten. De vier instrumenten aan boord waren gevoelig tussen 0.2 en 4.5 keV.
HRI, of High Resolution Imaging camera, 0.15-3 keV
IPC, of Imaging Proportional Counter, 0.4 to 4 keV
Er was verder een coaxiaal instrument, 'MPC', de Monitor Proportional Counter, die functioneerde in het gebied tussen 1 en 20 keV, en twee filters die gebruikt konden worden in combinatie met de afbeeldende detectoren:
BBFS, Broad Band Filter Spectrometer (aluminium en beryllium filters die in gebruikt konden worden om de spectrale gevoeligheid te veranderen)
OGS, Objective grating spectrometer (transmissie tralies met een spectrale resolutie van ongeveer 50)
Resultaten
HEAO-2 heeft 5600 waarnemingen gedaan. De belangrijkste resultaten waren:[1]
