Het exacte aantal Koerden in Centraal-Anatolië is onbekend en varieert tussen de 1,5 en 2 miljoen personen. Het grootste deel van de Centraal-Anatolische Koerden bestaat uit de "Tuz Gölü Kürtleri" (Koerden van de Tuz Gölü) die in het zuiden van de provincie Ankara, het noorden van de provincie Konya en verspreid over Aksaray wonen.
De Centraal-Anatolische Koerden zijn geen homogene bevolkingsgroep. De verschillende stammen spreken bijvoorbeeld het Kurmanji ('Noord-Koerdisch'), het Zazaki, het Şêxbizinî ('Zuid-Koerdisch') of - vooral onder de jongere generatie - het Turks als moedertaal, en ze zijn (van oudsher) soennitische moslims (sjafieten) of alevieten van religie.
Geschiedenis
De eerste Koerdische stam die in Centraal-Anatolië arriveerde, was de Modanlı-stam. Ze vestigden zich in 1184 in Haymana en verspreidden zich over Centraal-Anatolië, maar ook naar Constantinopel en Roemelië. Het eerste Centraal-Anatolische Koerdische dorp genaamd Kürtler (Koerden) werd gesticht in 1463 in Yabanâbâd (tegenwoordig Kızılcahamam-Çamlıdere te Ankara).[5]
De meeste soennitische Koerden in Centraal-Anatolië waren oorspronkelijk alevieten of Jezidi's, maar moesten vanwege eeuwenlange onderdrukking door het Ottomaanse Rijk afstand doen van hun geloof en zich bekeren tot de toenmalige staatsgodsdienst, de soennitische rechtsschool van het hanafisme. Tot op de dag van vandaag zijn de meeste Centraal-Anatolische Koerden hanafieten, terwijl een kleiner deel uit sjafieten bestaat. De Reşvan- en Canbeg-stammen in Centraal-Anatolië zijn bijvoorbeeld vooral soennitisch, maar in het oosten zijn ze daarentegen meestal aanhangers van het alevitisme.
Verspreiding
Een oudere vrouw in het dorp Kömüşini (Kulu (Konya))Ömeranlı ('Omero'), een van de grotere Koerdische dorpen in Centraal-Anatolië
Het district Haymana telt 72 dorpen, waarvan 47 uitsluitend door Koerden bewoond zijn. Daarnaast zijn er vier gemengde dorpen. Er zijn negen Koerdische stammen aanwezig (Rişwan, Şexbizinî, Badilli, Terikıyani, Mikaili, Yambekli, Koyibanli, Seyfanli en Atinanli), maar de Şexbizinî is veruit de grootste stam.
↑Ingvar Svanberg: Kazak refugees in Turkey: a study of cultural persistence and social change. Academiae Ubsaliensis, 1989, ISBN 978-91-554-2438-1, S. 28 (Engels).
↑Nuh Ateş: İç Anadolu Kürtleri-Konya, Ankara, Kırlşehir. Komkar Yayınları, Köln 1992, ISBN 3-927213-07-1 (Turks).
↑Rohat Alakom, ibid, Google boekID=LOkpAQAAIAAJ&q (Turks).
↑Ayşe Yıldırım, Ç. Ceyhan Suvari, İlker M. İşoğlu, Tülin Bozkurt: Artakalanlar: Anadolu'dan etnik manzaralar. E Yayınları, ISBN 975-390-205-0, Google boekID=0IppAAAAMAAJ&q (Turks).
