Het CONCACAF-kampioenschap 1989 was de 10e en laatste editie van het CONCACAF-kampioenschap. Voor het laatst zou dit toernooi ook gelijk als kwalificatie dienen voor het wereldkampioenschap voetbal. De eerste 2 landen van dit toernooi plaatsen zich voor het Wereldkampioenschap voetbal 1990. Het toernooi zou hierna overgaan in de CONCACAF Gold Cup.
Costa Rica werd kampioen door de Verenigde Staten net achter zich te laten in de finaleronde. Slechts 1 doelpunt verschil zorgde ervoor dat Costa Rica voor de derde keer het toernooi won.
16 teams schreven zich in voor de kwalificatie van het wereldkampioenschap voetbal 1990, maar de FIFA weigerde de kandidatuur van Belize.
Er waren 3 rondes. Canada, Honduras, El Salvador, USA en Mexico (de best geplaatsten op de FIFA-ranglijst) kregen een vrijstelling voor de eerste ronde.
Eerste ronde: 10 teams speelden in knock-outfase, zodat er 5 teams naar de tweede ronde gaan.
Tweede ronde: 10 teams speelden in knock-outfase, zodat er 5 teams naar de tweede ronde gaan.
Finaleronde: de 5 overblijvers spelen in groepsfase, de groepswinnaar en nummer 2 kwalificeren zich.
Van de drie finalisten van het vorige WK-kwalificatietoernooi haalde alleen Costa Rica de finale. Tegenstander Mexico werd gediskwalificeerd vanwege het opstellen van te oude spelers voor het Olympisch kwalificatie-toernooi. Canada werd uitgeschakeld door Guatemala, na een 1-0 overwinning in eigen huis gaf Guatemala een 0-2 voorsprong bijna weg, maar een 3-2 nederlaag was genoeg. Honduras werd ook uitgeschakeld door een uit-gescoord doelpunt: Trinidad & Tobago speelde met 1-1 gelijk in Honduras en dat was beslissend na een 0-0 gelijkspel. De finale-ronde werd aangevuld met El Salvador en de Verenigde Staten.
Mexico werd gediskwalificeerd omdat ze te oude spelers opgesteld hadden in een jeugdtoernooi, hierdoor ging Costa Rica automatisch naar de finaleronde.
Het programma van de finale-ronde was merkwaardig: na tien van de twintig wedstrijden was Costa Rica al uitgespeeld met 11 punten uit 8 wedstrijden. Een paar wedstrijden later bleek dit resultaat genoeg voor het debuut van Costa Rica op het eindtoernooi. De tweede plek werd een strijd tussen de Verenigde Staten en Trinidad & Tobago: door onnodig puntverlies van de Amerikanen tegen Guatemala en El Salvador hadden beide ploegen evenveel punten, maar Trinidad & Tobago had een beter doelsaldo voor het onderlinge duel. Voor liefst 35.000 toeschouwers in Port of Spain wonnen de Verenigde Staten echter met 1-0 door een doelpunt van de bij SV Meppen spelende Paul Caligiuri. De verdediger scoorde met een houdbaar afstandsschot en de wedstrijd zou jarenlang een trauma zijn voor de eilandbewoners. De Verenigde Staten plaatsten zich voor de eerste keer sinds 1950 voor het WK, maar het scoorde slechts zes goals in acht wedstrijden.
↑De wedstrijd tussen El Salvador en Trinidad en Tobago werd gespeeld op neutraal terrein.
↑De wedstrijd tussen El Salvador en de V.S. werd op neutraal terrein gespeeld.
↑De wedstrijden tussen El Salvador en Guatemala werden beide niet gespeeld. Geen van de landen kon zich op het moment van spelen nog kwalificeren nog plaatsen voor het WK.
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
