Hoewel Roosevelt niet op unanieme steun kon rekenen vanuit zijn eigen partijkader werd hij door de Republikeinse partijconventie in Chicago unaniem gekozen als presidentskandidaat en werd Charles Fairbanks zijn running mate (vicepresidentskandidaat).
De Democraten kwamen bijeen in Saint Louis alwaar er een groot veld van vrijwel onbekende kandidaten de nominatie van de partij in de wacht hoopte te slepen. Uiteindelijk werd een rechter, Parker, aangewezen met Henry Davis aan zijn zijde.
De charismatische "Teddy" Roosevelt was zeer populair en zijn beleidsplatform vond brede steun onder het electoraat. Parker, die als voorwaarde voor zijn kandidaatstelling van de Democratische Partij had geëist dat deze de gouden standaard zou aanvaarden, wist weinig in te brengen tijdens de campagne.
Socialistisch kandidaat E. V. Debs op een verkiezingsposter uit 1904
Uitslag
De uitslag was vrij snel duidelijk. Roosevelt vergaarde ruim twee-en-een-half miljoen stemmen meer dan Parker en in het kiescollege was de eindstand met 336 tegen 140 duidelijk in het voordeel van Roosevelt. Parker kreeg alleen steun van de Solid South, de sinds de Amerikaanse Burgeroorlog loyaal Democratisch stemmende zuidelijke staten, hoewel hij zelfs hier Missouri aan Roosevelt verloor.
Roosevelt werd de eerste die zelf tot president werd verkozen na eerder als vicepresident een overleden president te hebben opgevolgd.
.jpg)
