Septem miracula mundi (Graece: Τὰ ἑπτὰ θεάματα τῆς οἰκουμένης)^[1] septem magnificae mundi antiqui aedificationes appellantur.

Iam Herodotus (484-425 a.C.n.) et Callimachus (ca. 305-240 a.C.n.) brevia septem miraculorum composuisse dicuntur, quae tamen sunt amissa. Prima ratio miraculorum ex integro servata ab Antipatro Sidonio facta est, qui in epigramma sub annum 130 a.C.n. conscripta septem mira commemorat. Antipater innumerabiles aemulatores per saecula inspiravit aedificiis mutatis plerumque septeno numero retento.

Septem miracula mundi ab Antipatro memorata sunt (ordine epigrammatis):

• Alta moenia Babylonis in Mesopotamia
• Simulacrum Iovis Olympii a Phidia sculptore facta
• Colossus Rhodi seu Colossus Solis Rhodi
• Horti Pensiles Semiramidis reginae Babyloniae
• Pyramides Aegyptiae seu Magna Pyramis Cheopis, hodie etiam Pyramides Gizae in Aegypto nominatae
• Sepulchrum Mausoli regis Cariae seu Mausoleum Halicarnassense
• Templum Dianae Ephesi

Templum Ephesium maximi omnium aestimat. De Pharo Alexandrino mentionem non facit. Fere 1600 annis post denique in picturis Martini de Heemskerck Pharus primum apparet, ex quo inter septem miracula numeratur.

Ex his septem miraculis, hodie tantum pyramides Aegyptiae exstant, cum alia monumenta bellis vel motibus terrae vel incendiis deleta sint.

• Clayton, Peter A., et Martin J. Price. 1988. The Seven Wonders of the Ancient World. Londinii.

Vicimedia Communia plura habent quae ad Septem miracula mundi spectant.

Haec stipula ad artem spectat. Amplifica, si potes!