Marcus Iunius Brutus Caepio anno 85 a.C.n. natus et anno 42 a.C.n. mortuus est. Senator Romanus et tyrannicida C. Iulii Caesaris fuit.

Pater eius, qui etiam nomen "M. Iunius Brutus" tulit, tribunus plebis fuerat : socius Marci Aemilii Lepidi in seditione adversus leges Syllanas facta et anno 77 a.C.n. a Pompeio Mutinae obsessus in fidem victoris sese tradidit. Nihilominus Pompeius eum in Gallia Cisalpina sine iudicio necari iussit^[1]. Mater eius nomine Servilia soror M. Catonis Uticensis erat. Avunculus eius Q. Servilius Caepio eum adoptavit et Brutus cognomen Caepio nomini suo adiunxit.

Sicut pater vetustum statum rei publicae conservare petivit et parti optimatum adfuit. Secundo bello civili Gnaeo Pompeio contra Caesarem, qui Rubiconem transgresserat, se adiunxit et pugnae prope Pharsalum interfuit. Optimatibus hoc proelio victis Caesar tamen eum condonavit. Anno 46 a.C.n. Brutus Galliam gubernavit et praetor creatus est anno 45 a.C.n.

Brutus, quamquam comes Caesaris erat, caput coniuratorum habetur qui Idibus Martiis anni 44 a.C.n. Caesarem interfecerunt. Hac occasione Caesar "Καὶ σύ, τέκνον;" ('Tu quoque, fili?') exclamavisse dicitur.

Caesare mortuo M. Antonium Octavianumque bello persecutus est, sed secunda acie apud Philippos victus est et postea se ipsum interfecit anno 42 a.C.n.

• Appianus, libro secundo Bellorum civilium 3-148 necnon libro tertio 87-91, 321-324 et libro quarto 276-278, 316-45, 370-568.
• Dio Cassius libro XLIV et XLVII Historiae Romanae passim.
• Plutarchus, Brutus in Vitis parallelis
  • Caesar 62, 66-69
  • Antonius 11-15 et 22

• Paulus Collart, 'Brutus et Cassius en Thrace', Bulletin de Correspondance Hellénique 1931(55) : 423-29 .