J ("i longa" vel "i consonans" appellanda) est decima abecedarii sive alphabeti Latini littera.

1. J {abbrev.} = Julium

J littera a littera I orta est.

Iam tempore Romanorum, a tempore Sullae, littera I duas formas habebat, alteram breviorem longiorem alteram. Longior littera adhibebatur prius ad indicandam longiorem vocalem in pronuntiatu (e.gr. in DIVOS). Mox vero cœpit adhiberi etiam ut initialis (e.gr. in IMPERATOR). Denique etiam ad consonantem notandam (eg. in EIVS)^[1]. Virtus enim distinctiva harum duarum formarum est antiquissima.

In inscriptionibus epigraphicis, I longa sursum tantum eminebat. In manuscriptis vero palaeographicis, I longa et sursum et deorsum I brevem exsuperabat. Haec I longa cursiva est in origine modernae formae J, quam Itali adhuc appellant i lunga (sicut rotundior forma cursiva litterae V est in origine modernæ formae U, quae tamen distantia formarum in tempore Romano carebat ullá virtute distinctivá).

J littera accepit punctum eodem tempore atque I littera, saeculo XI.

Sunt qui dicant litteram J primum a Petro Ramo saeculo XVI distinctam esse.

Littera maiuscula: ASCII 74 = Unicode U+004A. Littera minuscula: ASCII 106 = Unicode U+006A.

• Abecedarium
• I
• Yot (Jot)
• Littera

• Michael Everson, The Alphabets of Europe

Vide J in Victionario.

Scriptura Latina: series paginarum brevium

Abecedarium canonicum A • B • C • D • E • F • G • H • I / J • K • L • M • N • O • P • Q • R • S • T • U / V / W • X • Y • Z Litterae coniunctae et intercalares & • Ä • Å • Æ • Ç • Ħ • Ñ • Ö • Œ • Ü Abecedarium Latinum • Nomina litterarum abecedarii Latini