Stríðsglæpir eru brot á alþjóðalögum í vopnuðum átökum svo sem manndráp af ásetningi, pyntingar eða ómannúðleg meðferð, umfangsmikil eyðilegging og upptaka eigna, gíslataka og notkun eiturs eða eiturvopna.^[1][2][3]

Hugtakið stríðsglæpur kom fyrst fram í skipulagsbindingu venjubundinna alþjóðalaga sem gilda um átök milli fullvalda ríkja, svo sem Lieber Code í þrælastríðinu og Haag-samningunum árin 1899 og 1907 fyrir alþjóðlegt stríð.^[4] Í kjölfar seinni heimsstyrjaldarinnar settu réttarhöldin yfir leiðtogum öxulveldanna Nürnberg-reglurnar, sem segja að alþjóðalög ákveði hvað teljist vera stríðsglæpur.^[5] Árið 1949 skilgreindu Genfarsáttmálarnir nýja stríðsglæpi og samþykktu að ríki gætu farið með allsherjarlögsögu yfir stríðsglæpamönnum.^[6] Í síðari tíð hafa alþjóðlegir dómstólar útvíkkað og skilgreint viðbótarflokka stríðsglæpa sem eiga við um borgarastyrjöld.^[4]