Smásaga er stutt skálduð frásögn í lausu máli sem er öllu hnitmiðaðri en lengri skáldverk, eins og til dæmis skáldsagan og nóvellan. Í smásögu er oftast aðeins um eina aðalpersónu að ræða og einn tiltekinn atburð í lífi hennar, viðbrögð hennar við honum og/eða öðrum persónum. Góð smásaga getur með fáum orðum brugðið upp ljósi sem fær lesandanum innsýn inn í gangverk persónunnar og ævi hennar.

Um og eftir 1950 breyttist smásagnagerð á Íslandi. Höfundar á borð við Thor Vilhjálmsson, Jón Óskar, Steinar Sigurjónsson, Geir Kristjánsson og Ástu Sigurðardóttur leyfðu sér frjálsara form en tíðkast hafði. Þeir færðu sér í nyt ýmsar eigindir ljóðsins, hrynjandi og stíl, létu sér lítið spennandi um söguþráð og brutu af sé viðjar anekdótu og skrítlu. Hin hefðbundna, raunsæja smásaga hafði á sér svip hlutleysis enda átti hún að vera „gluggi“ út í lífið. Nýja smásagan opnaði leið til huglægari tjáningar, rökvísi ímyndunaraflsins kom í stað atviks, rannsókn sálarlífs í stað könnunar á ytri aðstæðum. Formbylting átti sér stað í prósa.^[1]

• Heimir Pálsson. Sögur ljóð og líf (Reykjavík: Vaka-Helgafell, 1998).

  Þessi bókmenntagrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.