Willy Mairesse nado o 1 de outubro de 1928 e finado o 9 de setembro de 1969 foi un piloto de Fórmula 1 e pilto de coches deportivos de Bélxica. Participou en 13 Grandes Premios do Campionato do Mundo, debutou o 19 de xuño de 1960. Logrou un podio e anotou un total de sete puntos de campionato. Suicidouse nunha habitación de hotel en Ostend logo dunha lesión nas 24 Horas de Le Mans de 1968 que forzou o final da súa carreira.[1]
Peter Revson describiu unha vez a vehemencia de Mairesse antes dunha carreira en Spa, Bélxica. Revson mirou ao seu coche e viu o rostro de Mairesse, "engurrado", cellas engurradas, ollos case inclinados e a súa cor cambiada. "Era case como mirar ao diaño."[2]
Coches deportivos
Mairesse conseguiu o terceiro lugar no Gran Premio de Monza en xuño de 1959. Conducindo unha Ferrari, detrás de Alfonso Thiele 3 Carlo Mario Abate, ambos tamén en Ferraris.[3] Mairesse e Mike Parkes de Inglaterra terminaron segundos detrás de Phil Hill e Olivier Gendebien nas 24 Horas de Le Mans de 1961. Pilotando un Ferrari, Mairesse e Parkes tamén eclipsaron o rexistro anterior de Le Mans, cubrindo 4.4338´570 km.[4] Nas 12 Horas de Sebring de 1963 Mairesse e Nino Vacarella colocáronse segundos detrás de Ludovico Scarfiotti e John Surtees. Ambos equipos conduciron Ferraris.[5] Surtees e Mairesse gañaron os 1000 km d Nürburgring pilotando un Ferrari 250P. Posteriormente, Surtees e Mairesse encabezaron 15 horas das primeiras 18 horas das 24 Horas de Le Mans de 1963 antes de que o coche incendiásese mentres conducía Mairesse. Mairesse escapou ileso. Scarfiotti e Lorenzo Bandini gañaron no circuíto francés onde Christian Heins tivo un accidente mortal. Mairesse e Surtees retiráronse logo dun incendio no motor.[6] Un mozo traballador alemán da Cruz Vermella morreu en agosto de 1963 cando a roda dun Ferrari pilotado por Mairesse saíu despedida cando o seu coche envorcou. Guenther Schneider, de 19 anos, foi atropelado por unha roda voladora durante a carreira do Gran Premio de Alemaña en Nürburgring.[7] Mairesse triunfou no Gran Premio de Angola de 1964, disputado en Luanda. A súa velocidade media foi de 128,747 quilómetros por hora.[8] Mairesse levou un Ferrari 250 LM ao primeiro lugar no
Gran Premio de Spa en maio de 1965. Completou a carreira en 2 horas, 29 minutos e 45´7 segundos. Promediou 126´29 segundos.[9] Mairesse e Jean Beurlys de Francia terminaron terceiros nas 24 Horas de Le Mans de 1965. Masten Gregory e Jochen Rindt gañaron as 24 Horas de Le Mans de 1965. Mairesse e Beurlys terminaron terceiros nun Ferrari 275 GTB que gañou a categoría GT no seu debut en Le Mans.[10] En abril de 1966, Surtees e Parkes gañaron a carreira dos 1.000 quilómetros de Monza. Mairesse e Herbert Mueller de Suíza chegaron en terceiro lugar nun coche deportivo Ford, dúas voltas atrás.[11] En maio Mairesse e Mueller lograron á vitoria na Targa Florio, conducindo un Porsche Carrera 6. A choiva causou un desgaste considerable xa que só trece dos setenta participantes iniciais terminaron a carreira.[12] Mairesse e Beurlys volveron levar un Ferrari ao terceiro lugar nas 24 Horas de Le Mans de 1967. Este evento foi gañado polo equipo americano de Dan Gurney e A.J. Foyt.[13]
Fórmula Un
Mairesse foi terceiro no Gran Premio de Europa, Gran Premio de Italia de 1960. Esta foi a penúltima carreira do Campionato do Mundo de Fórmula Un de 1960 disputado no Autodromo Nazionale Monza, gañou Phil Hill con Richie Ginther segundo, e Mairesse seguinte, a unha volta por detrás.[14]
Mairesse cualificou quinto para o Gran Premio de Bélxica de 1962 en Spa, Bélxica. A pole foi gañada por Graham Hill nun BRM.[15] Durante o evento Mairesse e o Lotus de Trevor Taylor loitaron durante máis dunha hora, pasándose e repasandose varias veces cada volta. Mairesse foi animado con entusiasmo por unha multitude entusiasta. Os dous coches marchaban á par a máis de 160 quilómetros por hora na longa curva a esquerda de Blanchimont. O coche de Mairesse derrapou á esquerda, caeu nunha ladeira detrás dunha gabia, e incendiouse logo de voltear
encima. Saíu expulsado do seu Ferrari e os seus zapatos e as pernas dos seus pantalóns foron arrincados. Estaba consciente, malia numerosos arañazos, cortes e queimaduras. Mairesse foi montado nunha ambulancia e transportado a un hospital, onde se informou que estaba en boa forma e sen lesións graves. Taylor e Mairesse contactaron antes da tempada no Gran Premio de Bruxelas.[16] Nunha carreira na que só doce de vinte e un participantes terminaron, Mairesse quedou cuarto no Gran Premio de Italia de 1962. Só tiña a lonxitude dun coche por diante de Giancarlo Baghetti.[17]
Fóra da Fórmula Un en 1963, Phil Hill predixo un futuro difícil para o equipo Ferrari. Dixo que había demasiada competencia entre Mairesse e Surtees. Especificamente, comentou que "se enfrontarán o un ao outro tanto que se forzarán a cometer erros".[18] O coche de Mairesse estrelouse durante o
Gran Premio de Alemaña de 1963. O Ferrari envorcou varias veces logo de sairse da pista. Trasladárono ao hospital cun brazo roto. O seu compañeiro de equipo, Surtees, gañou a carreira, con Jim Clark segundo nun Lotus.[19]
