Na retórica grega clásica, topos, pl. topoi, (do grego antigo: τόπος "lugar", elíptico para grego antigo: τόπος κοινός tópos koinós, 'lugar común'), en latín locus (do locus communis), refírese a un método para desenvolver argumentos. (Ver topoi na retórica clásica.)

Topos tradúcese de diversas formas como "tema", "liña argumental" ou "lugar común". Ernst R. Curtius estudou os topoi como temas comúns a oradores e escritores que os reelaboraron segundo as ocasións, por exemplo, na antigüidade a observación de que "todos deben morrer" era un topos na oratoria consolatoria, pois ao enfrontarse á morte o saber que a morte chega até aos grandes homes podería levar consolo.^[1] Tamén comentou o topos na invocación da natureza (ceo, mares, animais etc.) con diversos propósitos retóricos, como testemuñar un xuramento, alegrarse ou louvar a Deus ou chorar co falante.^[2]

Algúns topos coñecidos atópanse en diversas épocas e culturas :

• A profecía
• O Edén e o locus amoenus (como a Arcadia)
• O inferno e o locus horridus (véxase Dante)
• O descenso aos infernos ou catábase.
• O diluvio (desde a Epopea de Gilgamesh).
• A eterna xuventude.
• O idilio
• Eros e Tánatos
• O manuscrito atopado.
• O mundo ao revés, o mundo aberrante (véxase Alicia)
• A viaxe de retorno á patria (véxanse a Odisea ou o mito de Breogán)
• A anagnórise.
• A captatio benevolentiae (fórmula de modestia).
• A idade de ouro.
• A invocación de deuses e musas.
• A illa (como espazo representativo do paraíso terrestre).
• A noite perigosa
• Os mitos da creación

• Tropo