A teoría da carga perceptiva é unha teoría psicolóxica da atención. Esta teoría foi presentada pola neurocientífica Nilli Lavie a mediados dos 90, como unha posible solución do debate da selección temperá-tardía.^[1][2]

Este debate refírese ao "problema do cóctel": como seleccionan as persoas nun cóctel a conversa que están escoitando e ignoran as outras? Os modelos de atención propostos antes da teoría de Lavie diferían nas súas propostas para o punto do fluxo de procesamento da información onde se produce a selección da información obxectivo, o que levou a un acalorado debate^[3] sobre se a selección se produce "cedo" ou "tarde". Tamén houbo discusións sobre en que grao se procesan os estímulos que distraen.

A investigación moderna sobre a atención comezou cando Colin Cherry artellou o "problema do cóctel" en 1953: nun cóctel, como seleccionan as persoas a conversa que están escoitando e ignoran o resto?^[4] Cherry realizou experimentos nos que os suxeitos empregaban uns auriculares para escoitar dúas correntes de palabras en diferentes oídos e atender selectivamente a unha; entón preguntaríaselles polo contido do outro fluxo. Estes experimentos demostraron que os suxeitos captan moi pouca información proporcionada no fluxo no que non se centran.^[4]

Donald Broadbent empregou os resultados deste tipo de experimentos para desenvolver o seu modelo de filtro de atención, que suxire que os humanos procesan información cunha capacidade limitada e, polo tanto, a información debe ser seleccionada por un filtro sensorial pouco despois de ser recibida. Toda a información do filtro que non se atenda directamente decaerá. En contraste, J. Anthony Deutsch e Diana Deutsch argumentaron que este filtrado^[5] de estímulos irrelevantes ocorre nas últimas fases do procesamento: toda a información é procesada a nivel sensorial, pero o contido semántico da mensaxe no oído desatendido non pode acceder á conciencia.

Lavie intentou resolver o debate de selección precoz/tardía argumentando que tanto a selección precoz como a tardía ocorren dependendo do estímulo presentado.^[1][2] Ela introduciu o concepto de carga perceptiva, referíndose á complexidade dos estímulos físicos, particularmente os estímulos que distraen. Por exemplo, buscar un cadrado solitario nunha escena entre os círculos circundantes implica unha carga perceptiva relativamente baixa; mentres que un cadrado rodeado de moitas formas diferentes requiriría unha maior carga perceptiva para localizalo.

A teoría da carga perceptiva fai tres supostos principais:

• Os recursos de atención teñen capacidade limitada.
• Os estímulos relevantes para a tarefa son procesados antes que os estímulos irrelevantes para a tarefa.
• Deben empregarse todos os recursos de atención.

Así, se o estímulo relevante para a tarefa emprega todos os recursos de atención, ningún dos estímulos irrelevantes para a tarefa (distraccións) será procesado. Nas tarefas de alta carga os recursos de atención do obxectivo esgótanse máis rápido que nunha tarefa de baixa carga. Polo tanto, o obxectivo seleccionarase antes e as distraccións filtraranse rapidamente. Nunha tarefa de baixa carga, procesaranse máis distraccións porque non se esgotaron os recursos de atención e o paso de filtrado producirase máis tarde. Nunha situación de baixa carga percibiranse gran cantidade das distraccións, podendo provocar interferencias.^[6][7][8][9]

Neste modelo, a selección prodúcese tanto nas primeiras fases do procesamento (condición de alta carga) como nas últimas (condición de baixa carga).

Unha teoría alternativa proposta para explicar os resultados de Lavie é a prominencia da distracción.^[10] Esta teoría argumenta que a importancia, ou prominencia, dunha distracción é o principal factor para causar distracción, máis que a carga global.

Unha segunda explicación alternativa para os resultados de Lavie é o foco da atención, que suxire que a diferenza aparente entre as condicións de carga alta e baixa non se debe á carga global, senón ao grao de localización do campo de atención do participante.^[11][12][13] A teoría do foco da atención propón que os participantes poden procesar distraccións que están dentro do seu foco de atención. Cando un individuo é inducido a ter un pequeno foco de atención e as distraccións quedan fóra do foco, vese un procesamento mínimo dos distraccións e interferencias.^[14] Un maior foco de atención que inclúa distraccións leva a un maior nivel de interferencia.

O supervisor de doutoramento de Lavie, Yehoshua Tsal, o autor principal do artigo orixinal,^[1] publicou unha revisión crítica da teoría da carga perceptiva en 2013 xunto con Hanna Benoni.^[15] A revisión argumenta que a teoría da carga perceptiva foi interpretada erroneamente como unha solución híbrida para o debate de selección precoz versus selección tardía, e que, en cambio, é un modelo de selección precoz: a selección ocorre porque a atención é necesaria para o procesamento semántico e a diferenza entre as condicións alta carga e baixa carga é o resultado do feito de que a selección é eficiente en condicións de alta carga pero ineficiente en condicións de baixa carga.

Benoni e Tsal argumentan que a teoría da carga perceptiva merece recoñecemento non por propoñer un modelo híbrido de atención, senón por cambiar o foco do lugar da selección á cuestión máis importante da eficiencia da selección.

Benoni e Tsal tamén argumentan que a natureza da carga perceptiva nunca foi definida con precisión, o que leva á circularidade na caracterización da carga e na análise dos resultados das diferenzas de carga.

• Atención