O teatro físico é unha técnica de interpretación teatral que comezou no século XIX e que se caracteriza por construír personaxes e as súas emocións mediante accións. Con esta técnica, os actores poden traballar en monólogos, diálogos e todo tipo de obras teatrais, clásicas ou modernas.

Naceu buscando a liberdade expresiva e a "protección psicolóxica" dos actores, xa que non necesitan "sentir" o que sente o seu personaxe, nin buscar no seu pasado nin no seu interior estas emocións, nin a calidade da súa interpretación depende do estado de ánimo, mental e emocional do momento.

Oponse ao método de Lee Strasberg, no que parte das emocións para crear as accións e así crear o personaxe.

Desenvolvido pola commedia dell'arte, actualmente fusiona tamén técnicas de danza, artes marciais, clown, circo etc.^[1]

Algúns artistas dos que aplicaron e desenvolveron o teatro físico son Antonin Artaud, Pina Bausch, Jerzy Grotowski, Vsévolod Meierhold, Peter Brook, Jacques Lecoq, Eugenio Barba, Étienne Decroux, Ariane Mnouchkine e Tadashi Suzuki.^{[2] [3]}

• Educación física
• Esquema corporal
• Propiocepción
• Sistema Stanislavsky

• Centro de Teatro Físico

Este artigo sobre arte é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.