A obra, como a súa predecesora latina, que gozou de grande éxito, aspira á verdade histórica, e incide na sucesión xenealóxica, sendo un relato, segundo o seu autor, de rei en rei, e de eir en eir (de rei en rei, e de herdeiro en herdeiro).
Non obstante, á parte do uso da lingua francesa, introduce algunhas importantes innovacións con respecto ao seu modelo, sobre todo canto á técnica, que fan da obra unha etapa intermedia entre o estilo historiográfico e a novela artúrica[1]. Destaca a dramatización de certas pasaxes, a inclusión de diálogos e monólogos construídos en períodos anafóricos e que poden versar incluso sobre sentimentos.
Relevante é tamén a introdución de novos termos que acabarán designando e fixando as cualidades cabaleirescas: noblesse (nobreza), corteisie (cortesía), richesse (riqueza), largesse (liberalidade) e onor (honor).
Por outra parte, o personaxe do rei Artur é, como na obra de Geoffrey de Monmouth, un guerreiro e conquistador ante todo, lonxe da imaxe cortesá, de espléndido anfitrión xusticeiro, pero ocioso, que terá na novela cortés, a partir de Chrétien de Troyes.
