Orosomucoide

Identificadores
Símbolo ORM1
Entrez 5004
HUGO 8498
OMIM

138600

RefSeq NM_000607
UniProt P02763
Outros datos
Locus Cr. 9 q31-qter
orosomucoide 2
Identificadores
Símbolo ORM2
Entrez 5005
HUGO 8499
OMIM

138610

RefSeq NM_000608
UniProt P19652
Outros datos
Locus Cr. 9 q31-qter

A orosomucoide (ORM) ou alfa-1-glicoproteína ácida (α1AGp,[1] AGP ou AAG) é unha proteína de fase aguda atopada no plasma sanguíneo. É unha glicoproteína alfa-globulina que é modulada por dous xenes polimórficos. Sintetízase principalmente en hepatocitos e ten unha concentración normal en plasma de entre 0,6 e 1,2 mg/mL (1–3 % das proteínas plasmáticas).[2] Os seus niveis no plasma vense afectados polo embarazo, queimaduras, certos fármacos e determinadas doenzas, especialmente a infección por VIH.[2]

A única función establecida da ORM é actuar como carrexadora de compostos lipófilos con carga neutra. En medicina, coñécese como principal transportadora de fármacos básicos, é dicir, cargados negativamente (mentres que a albumina sérica transporta fármacos ácidos, é dicir, cargados positivamente, e neutros), esteroides e inhibidores da protease.[2][3] O envellecemento causa un pequeno decrecemento nos niveis de albumina no plasma; se acaso, hai un pequeno incremento da orosomucoide (alfa-1-glicoproteína ácida). O efecto destes cambios sobre a unión a proteínas de fármacos e a entrega de fármacos no seu destino corporal; porén, este parece ser mínimo.[4] A ORM mostra unha interacción complexa coa homeostase da tiroide: observouse que a ORM (ou AGP) en baixas concentracións estimula o receptor da tirotropina (TSH) e a acumulación intracelular de AMP cíclico. Porén, as altas concentracións de ORM inhibían a sinalización de TSH.[5][6]

A orosomucoide foi identificada como un dos catro biomarcadores circulantes potencialmente útiles para estimar o risco en cinco anos da mortalidade por todas as causas (os outros tres son a albumina sérica, o tamaño de partícula da lipoproteína de moi baixa densidade, e o citrato).[7]

A orosomucoide incrementa a súa cantidade na ictericia obstrutiva, diminúe na ictericia hepatocelular e en infeccións intestinais.[8][9]

Véxase tamén

Outros artigos

Notas

  1. ↑ Logan, Carolynn M.; Rice, M. Katherine (1987). Logan's Medical and Scientific Abbreviations. Philadelphia: J. B. Lippincott Company. p. 3. ISBN 0-397-54589-4. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Colombo S, Buclin T, Décosterd LA, Telenti A, Furrer H, Lee BL, Biollaz J, Eap CB (outubro de 2006). "Orosomucoid (alpha1-acid glycoprotein) plasma concentration and genetic variants: effects on human immunodeficiency virus protease inhibitor clearance and cellular accumulation". Clinical Pharmacology and Therapeutics 80 (4): 307–18. PMID 17015049. doi:10.1016/j.clpt.2006.06.006. 
  3. ↑ Urien S, Brée F, Testa B, Tillement JP (novembro de 1991). "pH-dependency of basic ligand binding to alpha 1-acid glycoprotein (orosomucoid)". The Biochemical Journal. 280 ( Pt 1) (1): 277–80. PMC 1130632. PMID 1741754. doi:10.1042/bj2800277. 
  4. ↑ Rooke GA (2009). "Anesthesia for the Older Patient". En Barash PG, Cullen BF, Stoelting RK, Cahalan MK, Stock MC. Clinical Anesthesia. Lippincott Williams & Wilkins. p. 879. ISBN 978-0-7817-8763-5. 
  5. ↑ Zimmermann-Belsing T, Rasmussen AK, Feldt-Rasmussen U, Bøg-Hansen TC (febreiro de 2002). "The influence of alpha1-acid glycoprotein (orosomucoid) and its glycoforms on the function of human thyrocytes and CHO cells transfected with the human TSH receptor". Molecular and Cellular Endocrinology 188 (1–2): 241–51. PMID 11911961. doi:10.1016/s0303-7207(01)00650-5. 
  6. ↑ Dietrich JW, Landgrafe G, Fotiadou EH (2012). "TSH and Thyrotropic Agonists: Key Actors in Thyroid Homeostasis". Journal of Thyroid Research 2012: 351864. PMC 3544290. PMID 23365787. doi:10.1155/2012/351864. 
  7. ↑ Fischer K, Kettunen J, Würtz P, Haller T, Havulinna AS, Kangas AJ, Soininen P, Esko T, Tammesoo ML, Mägi R, Smit S, Palotie A, Ripatti S, Salomaa V, Ala-Korpela M, Perola M, Metspalu A (febreiro de 2014). "Biomarker profiling by nuclear magnetic resonance spectroscopy for the prediction of all-cause mortality: an observational study of 17,345 persons". PLOS Medicine 11 (2): e1001606. PMC 3934819. PMID 24586121. doi:10.1371/journal.pmed.1001606. 
  8. ↑ CAMERON, E., CAMPBELL, A., & PLENDERLEITH, W. (1961). Seromucoid in the diagnosis of jaundice. Scottish medical journal, 6, 308–310. PMID 13690112 . DOI: 10.1177/003693306100600703
  9. ↑ Padolecchia, N., Maggi, S., Fasano, V., Trotta, M., De Ceglie, N., & Rotunno, F. (1968). Frazionamento delle beta-lipoproteine del siero di soggetti con ittero epatocellulare e da stasi mediante gel fitrazione su colonna di agarosio. Bollettino della Societa italiana di biologia sperimentale, 44(18), 1533–1535. PMID 5732926

Ligazóns externas

Este artigo tan só é un bosquexo
 Este artigo sobre bioloxía é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
 Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.