Longobardos en Italia: centros de poder (568–774 d. C.) (italiano: Longobardi en Italia: i luoghi del potere) son sete grupos de edificios históricos que reflicten os logros da tribo xermánica dos Longobardos (tamén coñecidos como Lombardos), que se estableceron en Italia durante o século VI e estableceron un Reino longobardo que rematou no 774 d.C.
Os grupos comprenden mosteiros, igrexas e fortalezas e convertéronse en Patrimonio da Humanidade da UNESCO en xuño de 2011 xa que testemuñan "o importante papel dos longobardos no desenvolvemento espiritual e cultural do cristianismo europeo medieval".[1]
Zona de Gastaldaga e conxunto episcopal de Cividale
A zona de Gastaldaga e o complexo episcopal de Cividale del Friuli (Provincia de Udine) inclúe:[2]
- Zona da Gastaldaga, co pequeno templo longobardo. O pequeno templo, que actualmente é o Oratorio de Santa María in Valle, é o testemuño arquitectónico máis importante e mellor conservado da época longobarda. Isto é especialmente importante xa que marca a coexistencia de motivos puramente longobardos (como se ve no Fregi, por exemplo) e é un renacemento dos modelos clásicos, creando unha especie de continuación refinada e ininterrompida entre a arte clásica, a arte longobarda e a carolinxia e otoniana.
- Conxunto episcopal que inclúe os restos do Palacio do Patriarca no nivel inferior do Museo Arqueolóxico Nacional. O complexo episcopal do patriarca Calisto é o principal complexo relixioso da poderosa capital do Ducado de Friuli e inclúe a basílica, o baptisterio de San Giovanni Battista e o palacio patriarcal. As escavacións arqueolóxicas só amosan algúns vestixios de traballos arquitectónicos, pero permitiron recuperar algúns dos artefactos máis refinados e a escultura longobarda, como a Fonte Bautismal do Patriarca Calisto e o Altar do Duque Raquis.
Área monumental co conxunto monástico de San Salvatore-Santa Giulia en Brescia
A área monumental co conxunto monástico de San Salvatore-Santa Giulia en Brescia inclúe o convento de Santa Giulia así como a basílica de San Salvatore e a zona arqueolóxica do Foro Romano.[3]
Fundada no 753 como igrexa para o convento por Desiderio, duque de Brescia e futuro rei dos longobardos, e a súa esposa Ansa, o convento de San Salvatore, caracterizado polo uso contemporáneo do estilo longobardo e motivos decorativos clásicos e ornamentados, é un dos mellores exemplos da arquitectura relixiosa da Alta Idade Media. Co paso dos séculos modificouse moitas veces e pasou a formar parte do novo conxunto conventual, cuxa Igrexa, dedicada a Santa Giulia, rematouse en 1599.
Ao oeste do conxunto monástico atópase a zona monumental formada polo Capitolium, o santuario republicano e o teatro romano, estreitamente vinculados coas historias de San Salvatore-Santa Giulia. O edificio relixioso máis antigo do foro romano remóntase a finais do século I a.C.. O excepcional nivel de conservación dos aspectos arquitectónicos e decorativos fai desta zona arqueolóxica un exemplo único no norte de Italia.
-
O Capitolio na zona monumental do foro romano.
-
Basílica de San Salvatore.
-
Igrexa de Santa Maria en Solario.
-
O coro de monxas do mosteiro de San Salvatore-Santa Giulia.
O castrum coa Torre de Torba e a igrexa extramuros en Castelseprio (Provincia de Varese) inclúe o Mosteiro de Torba, a igrexa de Santa Maria foris portas cos seus frescos e as ruínas da basílica evanxelística de San Giovanni.[4] Os longobardos converteron o Castrum de Castelseprio, que antes foi un posto militar romano e un bastión defensivo Ostrogodo, primeiro nun lugar para o comercio e despois nun mosteiro (século VIII).
O mosteiro inclúe a torre, construída polos ostrogodos e readaptada para fins monásticos polos longobardos, e tamén a pequena igrexa que leva o nome da Virxe María. Só quedan as ruínas da gran basílica de Castelseprio, tres naves con ábsida central e absidio, con todo Santa María foris portas permaneceu intacta, incluíndo grandes partes dos seus frescos absidais, que son algunhas das pinturas muriais máis grandes atopadas de todo o período da Alta Idade Media.
-
A Torre de Torba.
-
Restos da basílica de San Giovanni Evangelista.
-
Igrexa de Santa María foris portas.
-
Santa María foris portas, detalle dos frescos.
Basílica de San Salvatore en Spoleto
A basílica de San Salvatore en Spoleto (Provincia de Perugia) foi unha basílica paleocristiá do século IV - século V, na que os longobardos realizaron amplas reformas durante o século VIII.[5] A basílica construíuse con tres naves: tamén o presbiterio é tripartito e está cuberto por unha bóveda cunha base octogonal. A ábsida é un semicírculo e está pechada no exterior por un muro recto. A cada lado do flanco hai dúas ábsidas con bóveda de crucería. O interior perdeu as súas decoracións orixinais de estucos e pinturass, pero conserva un rico entaboamento con friso dórico, sobre columnas dóricas e corintias. Na fachada orixinal do século VIII, marcada por lesenas e dividida en dous tramos desde unha esquina, só consérvanse as esquinas das fiestras e os tres portais esculpidos con motivos clásicos.
Clitunno Tempietto en Campello sul Clitunno
O Tempietto de Clitunno en Campello sul Clitunno (Provincia de Perugia) é unha pequena igrexa dedicada a San Salvatore, en forma de templo corintio de estilo grego antigo.[6] Os construtores probablemente reutilizaran restos dun antigo sacelo pagán así como material de spolia (restos doutros edificios): non obstante, a maioría dos adornos esculpidos son creacións orixinais e non se fixeron con materiais reutilizados da época romana. No arquitrabe hai capiteis cadrados romanos inscritos nos lados norte, sur e oeste, un raro exemplo de epigrafía monumental altomedieval. O interior consta dunha gran sala, cuberta por unha bóveda de canón e cunha edícula que enmarca a ábsida inferior. Tamén hai frescos do século VII.
-
A fachada do Tempietto Clitunno.
-
Vista lateral do Tempietto.
-
Vista exterior da ábsida.
-
Vista interna da ábsida.
Complexo de Santa Sofía en Benevento
O complexo de Santa Sofía en Benevento (Campania) atópase arredor da igrexa de Santa Sofía, antes sede do máis importante duque longobardo da Langobardia Minor e fundada polo Duque Arechis II arredor do 760.[7] Baseouse no modelo da capela palatina de Liutprando, Rei dos Longobardos en Pavía, a planta central está baseada na da igrexa homónima de Constantinopla Hagia Sophia, non obstante, no centro, hai seis columnas que sosteñen a cúpula que están situadas en cada unha das esquinas dun hexágono e están conectadas por arcos. O hexágono interior está entón rodeado por un anel decagonal con oito piares en pedra calcaria branca e dous piares a cada lado da entrada, cada un disposto paralelamente ao muro correspondente. Nas dúas ábsidas laterais quedan fragmentos de frescos orixinais, que adoitaban cubrir todo o interior da igrexa.
Tamén forma parte do conxunto un mosteiro, aínda que conservouse tras reconstruírse no século XIII, substituíndo o edificio longobardo orixinal con outro engadido posterior dun claustro cuadrangular.
-
O complexo de Santa Sofía.
-
O portal da igrexa.
-
Vista interior da igrexa.
-
Detalle dos frescos, coa Anunciación de Zacarías.
Santuario de San Michele no Monte Sant'Angelo
O Santuario de San Michele en Monte Sant'Angelo (Provincia de Foggia) está situado no Ducado de Benevento e fundouse antes do chegada dos longobardos pero adoptado por estes como santuario nacional despois da súa conquista do Gargano (século VII).[8] O santuario, testemuño do culto a San Miguel, foi obxecto do monumental mecenazgo dos dous duques de Benevento, que se estableceron ambos en Pavia, que foi mellorado con numerosas reformas co fin de facilitar o acceso á cova da primeira aparición e acomodar aos peregrinos. San Michele Arcangelo converteuse nun dos principais destinos de peregrinación para os cristiáns, é unha etapa nunha das variantes da Vía Francigena que conduce á Terra Santa.
O santuario reconstruíuse na súa maioría, sobre todo nas partes máis altas, durante a idade longobarda, só as criptas daban acceso á cova onde, segundo a tradición, aparecera o arcanxo Miguel.
-
O Santuario de San Miguel
-
Estatua de San Miguel con vistas á entrada do santuario.
-
A torre octogonal (campanile) do santuario.
-
A cova onde se di que apareceu o
Arcanxo Miguel.
Notas
- Referencias
Véxase tamén
Bibliografía
- Adorno, Piero (1992). "L'Alto Medioevo". En D'Anna. L'arte italiana. Firenze. p. Vol. 1, tomo II, pp. 558-579.
- Argan, Giulio Carlo (1968). "Correnti bizantine e barbariche nell'Alto Medioevo". En Sansoni. Storia dell'arte italiana. Firenze. p. Vol. 1, pp. 225-231. ISBN 88-383-0803-9.
- De Vecchi, Pierluigi; Cerchiari, Elda (1991). "Gli affreschi di Santa Maria Foris Portas a Castelseprio". En Bompiani. L'arte nel tempo. Milano. p. Vol. 1, tomo II, pp. 346-349. ISBN 88-450-4219-7.
Ligazóns externas
_interno2.JPG)
_int2.jpg)
1.jpg)
_affresco_fine_VIII_inizio_IX_secolo.jpg)
