A lei de Graham da efusión, en ocasións chamada a lei de Graham da difusión, é unha lei formulada polo físico químico escocés Thomas Graham en 1848.^[1] Graham descubriu de forma experimental que a taxa de efusión dun gas é inversamente proporcional á raíz cadrada da masa das súas partículas.^[1] Esta fórmula pode definirse como:

${\displaystyle {{\mbox{Taxa}}_{1} \over {\mbox{Taxa}}_{2}}={\sqrt {M_{2} \over M_{1}}}}$,

onde Taxa₁ é a taxa de efusión do primeiro gas (volume ou número de moles por unidade de tempo), Taxa₂ é a taxa de efusión do segundo gas, M₁ é a masa molar do primeiro gas e M₂ é a masa molar do segundo gas.

Unha explicación teórica completa da lei de Graham ofreceuna anos despois a teoría cinética dos gases. A lei de Graham fornece unha base para a separación de isótopos por difusión—un método que tivo un papel fundamental no desenvolvemento da bomba atómica no Proxecto Manhattan.^[2]

A lei de Graham é máis exacta para a efusión molecular que involucra o movemento dun gas a un tempo a través dun orificio. Só é unha aproximación para a difusión dun gas dentro doutro ou no aire, xa que estes procesos involucran o movemento de máis dun gas ó mesmo tempo.^[2]

Este artigo sobre física é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.

Este artigo sobre química é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.